Познатиот хармоникаш Мирко Кодиќ ја доживеа најлошата трагедија, ненадејно го загуби синот Александар.
Кодиќ не може да се помири со фактот дека неговиот син го нема. Сепак, тој се труди, најмногу заради Александар, да продолжи понатаму, што е можно посилен.
– Сè се смени во овие два и пол месеци, мојот живот се смени. Само кога свирам, тогаш сум среќен, но, кога сум слободен, тогаш сум во неволја – едвај изговори хармоникашот.
Музичарот призна дека се случува да го земе телефонот за да му се јави на својот Александар, па објасни зошто не плаче:
– Не плачам затоа што мојот Александар никогаш не би сакал да плачам, но многу ми недостига и многу ми е тешко. Порано го земав телефонот за да му се јавам. Избегнувам да ги гледам неговите фотографии. Имам куфер полн со весници, 40 дена, по две страници секој ден, не сум прочитал ниту еден. Се подготвувам еден ден, кога ќе можам, да го отворам тој весник и да го погледнам.
– Тој е горд на мене што продолжив да свирам. Секогаш ме нарекуваше „мој крал“, ретко ме нарекуваше „тато“ – заклучил Мирко, а вака еднаш ја опишал најтешката сцена што го снашла.
– Влегов на вратата на поранешната сопруга Јасна… Луѓе никогаш повеќе… Влегов во собата, тој само лежеше таму. Никогаш нема да кажам дека е мртов… Тој е секогаш жив за мене и нема да го прифатам тоа. Почнав да го бакнувам, беше ладен како камен… Му ги бакнав образите, нозете, рацете и му реков: „Александар, ајде стани, не се шегувај“ После тоа само излегов од собата и сфатив што се случило.Тогаш тагата била преголема – изјави еднаш музичарот за „Премиера“, а потоа додаде:
– Сè уште не сум сфатил дека го нема. Навечер разговараме, палам цигара и за него и за мене, сабајле правам кафе и мене и за него. Имам фотографија од него во куќата со полунасмевка, па го прашувам: „Зошто се смееш така, а јас сум толку уништен од животот?“ Таа негова полунасмевка ми дава сила. Го изгубивме принцот од нашата куќа, морам да продолжам понатаму, но не можам да се помирам – рекол тој.