Кога Питер имал само 32 дена, во јули 1956 година, неговата мајка Бети Вајнбергер го ставила во количка која ја покрила со мрежа за комарци и го извела во дворот на нивниот дом во Њујорк. Го оставила без надзор само 10 минути, правејќи ја најстрашната грешка, која ја прогонувала до крајот на животот. За жал, кога се вратила во количката каде што очекувала да ја чека нејзиниот сакан заспан син – затекнала страшна глетка, најлошата што може да ја доживее еден родител.
Питер не беше во количката. Наместо тоа, нашла само мала белешка напишана со зелено мастило. Пораката што можеше да влее трошка надеж во тој трагичен момент во кој кошмарот во кој таа западна за само 10 минути, одеднаш ќе заврши исто како што започна. Тоа беше порака од човекот што го киднапираше Питер, а на неа имаше упатства за понатамошна акција – ако Вајнбергерите сакаат нивното дете да биде вратено живо и здраво.
Во него се вели следново:
„Жал ми е што мораше да дојде до ова, но очајно ми требаат пари и немав друг начин. Не кажувајте никому и не одете во полиција затоа што ве гледам. Се плашам. Ќе го убијам вашето бебе на првиот погрешен чекор, ставете 2.000 долари во кафено плико, ќе ви го вратам бебето на истото место во 12 часот.
Кога сопругот на Бети, Морис, фармацевт, се вратил дома со неговиот постар син Луис, и покрај предупредувањето на киднаперот, тој повикал полиција и набрзо пристигнал инспекторот Френк Абрамовиц, кој го известил началникот и наскоро сите се согласиле да ја платат сумата што е можно поскоро бидејќи сè може да му се случи на Питер.
Полицијата се договорила таа вечер банката да биде отворена исклучиво за Вајнбергерите и да им биде исплатена бараната сума .
Нивниот домашен телефон бил жичен и на печатот им било наложено да не објавува ништо веднаш за да не се вмешани киднаперот, кој во такви околности би можел да го повреди Питер.
Медиумите ја објавија приказната и ситуацијата се искомплицира
Иако речиси сите медиуми се согласија на договор да не се објавува ништо додека не се разреши случајот, „Њујорк дејли њуз“ истата вечер во своето вечерно издание ја објави целата приказна за киднапирањето на Питер.
Така, следното утро ова беше вест на насловната страница во секој весник во Њујорк. Шокот од ваквото злосторство рашири голема паника затоа што – ако ова му се случеше на едно семејство од средната класа во предградијата среде бел ден – тоа може да му се случи на секого.
Што беше уште полошо, што следниот ден, речиси сите новинари и фотографи дојдоа на местото на настанот што секако го одврати киднаперот да дојде и да се договори.
Шест дена подоцна, тој го контактирал таткото на Питер,, Морис, поставил ново место за состаноци – но и тој никогаш не стигнал таму.
За жал, сето тоа беше измама, Питер никаде го немаше
Полицијата почнала поитно да го бара киднаперот, фокусирајќи се на ракописот пронајден на пораките. А агонијата продолжи и следниот месец и половина.
Полицијата одржа и прес-конференција на која Бети Вајнбергер упати емотивен апел за враќање на нејзиниот син.
Киднаперот е пронајден врз основа на ракописот
По седум дена, како што налага Федералниот закон за киднапирање, ФБИ го презеде случајот од полицискиот оддел на округот Насау. Со две белешки за предавање како примарен доказ, експертите за ракопис пристигнаа на Лонг Ајленд. Тие прегледаа речиси два милиони јавни записи од областа на Њујорк, како што се регистрацијата на моторни возила и гласачи, пред да се договорат со извештајот за условна казна поднесен од Анџело Џон Ламарка (31), на 22 август 1956 година, шест недели по киднапирањето -стар таксист кој претходно бил уапсен за шверц.