Драгомир Бојаниќ Гидра остана една од најголемите актерски легенди на поранешна Југославија, која остави неизбришлива трага на нашата кинематографија.
Легендата на југословенскиот и српскиот театар почина во 1993 година, а неговата ќерка Јелена еднаш раскажа какви биле неговите последни денови.
– На едно враќање во Србија, во 1993 година, отидов директно во неговата болница. Слетав во Будимпешта. Страшно време. Отидов директно на ВМА од Будимпешта. Онкологија четврти кат. Во четири часот наутро сè е темно, но на крајот од ходникот на четвртиот кат има светлина. Се приближуваме. Целата ВМА беше полна со војници под оружје. Не личеше на болница, туку на зграда под опсада. Имав впечаток дека се вратив во друга земја. Мојата генерација не беше свесна. Се качуваме и гледам толпа низ темнината. И ги носат ранетите со хеликоптер, сите деца од 18-19 години, ги оперираат, многу од нив се без нозе – рече Јелена Бојаниќ и продолжи:
– Медицинските сестри ги носат младите ранети во количка во болничката соба на татко ми и Гидра им кажува шеги во четири часот наутро. Знаевме дека е готово, сестрите му шверцуваа цигари. А во неговата соба, дежурните лекари и ранетите се смеат на неговите фори – се присети ќерката на Гидра, додавајќи:
– Седат од единаесет до четири наутро кај него, а тој има цел монолог, па по една фора за секој од нив. Така умираше еден месец и секоја вечер во тој месец ги забавувал ранетите – заклучила таа еднаш во „Недељник“.