Македонците се едни од ретките народи во светот кои слават слава, а оваа традиција датира од средниот век.
Во чест на заштитникот на домот и семејството, веќе прославивме некои слави со вечерата со свеќи, а некои допрва следуваат. Без разлика дали се слави само во кругот на семејството, со роднините или пријателите, со сечењето на празничниот колач, житото, свеќата и иконата на светецот, мора да се почитуваат некои непишани правила.
1. Повик на слава
Порано во пресрет на прославата требаше да бидат поканети гостите, а за тоа беше задолжен еден од помладите домаќини. На некои места немало покана за прослава, се сметало дека гостите се секогаш добредојдени, а луѓето оделе на прослави по принципот на возвратни посети. Денеска поканувањето гости е слободен избор на домаќинот, обично има круг на луѓе кои редовно си одат на слави и секоја година заедно го поминуваат тој празничен ден.
2. Почит кон домаќинот
Но, според непишаниот словенски бонтон, гостите треба да го почитуваат домаќинот, да му се заблагодарат на поканата, да пристигнат точно на време и со убави желби да му го честитаат куќниот празник. По послужувањето на житото, гостинот треба да ги поздрави другите гости и да седне на масата одредена од домаќинот. Најдобро би било да заборавите на мобилниот телефон, а на маса не кревајте глас и воздржувајте се од несоодветни теми.
3. Додворување на славата
Во нашата нација е зачуван обичајот на додворување на славата. Домаќинот, на денот на празнувањето, ги пречекува гостите и не седнува додека гори свеќата. Тоа го прави од почит кон светецот кого тој ден го слави и кој е главен гостин во неговата куќа. Тој е на услугата на гостите, весел и дружељубив и како гостите не треба да користи мобилен телефон.