Неодамнешното обраќање на претседателот на Соединетите Американски Држави (САД), Џо Бајден, од Овалната соба во Белата куќа означи клучен момент во зголемената конкуренција меѓу САД и нејзините сојузници од една страна и оската на диктатурите што се создаваат околу Русија, Кина, Иран и Северна Кореја од друга страна, пишува угледниот весник Politico.
Говорот на Џо Бајден ефективно ги спои војната во Украина и пошироката војна што се развива на Блискиот Исток во две страни од истиот конфликт. И ако Хезболах нападне сега, тоа ќе им даде на САД и нивните сојузници значително проширен театар на војна и дополнително ќе ги оптоварат воените ресурси.
Во исто време, се чини веројатно дека Тајван ќе се појави како трета сфера на конфликт во следните неколку години, а можеби и порано. И Кина ја зајакнува својата Армија. Морнарицата на Народно-Ослободителната Армија веќе е побројна од копнените сили, а нуклеарната сила рапидно расте.
Во меѓувреме, Русија, без оглед на времетраењето на војната во Украина, го проширува своето производство. Ова вклучува враќање на оштетената опрема од бојното поле, а исто така го зајакнува производствениот систем. Руската Армија сега е способна за борба и мобилизација истовремено, со цел да ги прошири своите редови на 1,5 милиони војници.
Едноставно кажано, противниците на САД се подготвуваат за војна. Меѓутоа, во Вашингтон, дебатите за националната безбедност ретко започнуваат со признавањето дека Кина и Русија ги градат своите војски не за одбрана, туку за напад. Politico пишува дека ова треба да биде почетна точка на сите дискусии за трошоците за одбрана на САД и сојузниците.
Огромните трошоци за оружје, муниција и човечки животи во Украина треба да бидат повик за будење. САД треба да почнат да се прашуваат дали нивниот модел на целосно доброволни сили е во висина на задачата, особено кога станува збор за обучени резерви. Но, ова не е само проблем на САД, тој стана доминантен на целиот Запад. И со сè што се соочува Европа и Азија, можеби е време за преиспитување. Сегашниот број на војници едноставно не е на ниво на задачата. Западните армии, морнарици и воздухопловни сили се едноставно премали за да одговорат и на Атлантикот и на Пацификот, двата воени театри што ќе го дефинираат исходот од секој иден глобален конфликт.
Решението не е „свртување кон Азија“, туку обнова на западните сили со потребниот вишок во резерва. Во сè понестабилен свет, императив е САД да ги зголемат трошоците за одбрана.
Одвраќањето во Европа и Азија бара постојано стационирање наместо ротирачко присуство, што беше привремена мерка за да се избегнат тешки избори. Ако НАТО сака да опстане, одвраќањето и колективната територијална одбрана во Европа мора да бидат нов фокус.
Во Азија, билатералните безбедносни гаранции и напорите за регионална стабилизација мора да бидат поддржани од распоредувањата на САД и сојузниците. САД мора повторно да размисли како ги гради своите вооружени сили и оружје. На пример, минатата година САД имаше недостиг од 25 проценти на регрутирање, а годинава повторно се под целта. Дури и морнарицата не ги исполни своите цели за вработување оваа година, а пополнувањето на екипажите на американските бродови станува се поголем предизвик.
Затоа, САД сега треба да престанат да зборуваат за конкуренцијата меѓу големите сили и да прашаат како всушност би изгледала победата во овој конфликт меѓу демократиите и диктатурите.
САД, исто така, мора да одлучат кои геополитички центри се клучни за нивната домашна безбедност и просперитетот на своите граѓани. Тие мора да ги вратат приоритетите за национална безбедност во одлучувањето и повторно да го научат она што претходните генерации го знаеле, но што се чини дека е заборавено во изминатите 30 години: дека не може да се зависи од противникот за основни работи за да се одржи општеството, а потоа да се очекува победа ако тој противник решава да војува.
Ако САД бидат принудени на војна, нема да има време да се компензира за недостатоците или да се складира оружје и муниција. Лекциите што треба да се извлечат од Украина, а сега и од Израел, се дека САД и нивните сојузници треба да го преиспитаат начинот на кој се изградени нивните војски за да има начин да се испратат големи сили на терен доколку тоа се покаже неопходно.
Потребно е ново чувство на итност за заканата со која се соочуваме и мора да дејствуваме сега, пишува весникот Politico.