Иако влезе во десеттата деценија од животот, дедо Милиќ Васовиќ од селото Тометино поле кај Пожега гордо ја носи секоја од своите 93 години. Она што го прави овој човек посебен е фактот што и покрај годините не се откажа од она во што ужива со децении – ловот. По сите лекарски прегледи, повторно му беше продолжена сезоната на лов.
– Здравјето добро ме служи, па сите лекарски прегледи, вкупно шест, ги поминав одлично. Нема откажување од ловот. Јас со тоа живеам повеќе од половина век. Едноставно живеете со таа љубов. Дедо ми и татко ми беа ловци, а јас тргнав по нивните патишта, раскажува стариот Милиќ за РИНУ.
Како и повеќето ловци, најдобар придружник за лов е ловечкото куче. Милиќ порано ги имал повеќе, но сега го има само Ара.
– Минатата година изгубив две кучиња додека ловев, тие беа донри, каде и да се појават го бркаат дивечот, вредеа повеќе од крава, додава овој страстен ловџија.
Милиќ вели дека ловот не е само хоби, туку и начин на живот. Тој посочува дека секој што е ловец во душата е и чувар на природата на прво место.
„Овде во подножјето на Млајен, меѓу Пожега и Дивчибар, Господ не ја поштеди природната убавина. Поминувањето низ овие шуми е благосостојба за душата и телото. Има предатори, предизвикуваат огромни штети, затоа најчесто се организирам со колегите ловџии да ловам лисици и чакали. Над куќата изградив засолниште, засолниште за ловџии каде што можат да се одморат, а најчесто е и собиралиште пред да одименна лов. Секој од нив знае каде е клучот, додава Милиќ.
Покрај ловечкото куче, кое е најдобриот пријател на ловецот, секој од нив се сеќава на првата пушка што ја понел со себе на лов.
– ,,Руска едноцефка”, и денес се сеќавам на неа, а сега имам 93 години, витална сум, пешачам километри и најчесто сум на свеж воздух, што ќе рече, и ловот е заслужен за мојот долг живот, вели Милиќ Васовиќ.