Во повеќето земји во светот, 1 мај се слави како Меѓународен ден на трудот .
Потоа, повремените манифестации, а во некои случаи и демонстрациите, се потсетуваат на положбата на работниците, условите за работа, повиците за солидарност, а особено за прекин на сите форми на експлоатација.
Тоа е исто така можност да се потсетиме на жртвите во претходните борби за порамноправна работна позиција.
Беше прифатен како Меѓународен ден на трудот по повод настанот на 1 мај 1886 година, кога десетици илјади работници протестираа во Чикаго барајќи подобри услови за работа.
Нивното инсистирање на осумчасовно работно време во тоа време е особено запаметено.
Протестот, кој беше пречекан со репресија и брутална реакција од властите и работодавачите, за време на кој имаше жртви, се памети како симболичен почеток на нова ера на борба за пофер позиција за работниците и другите.
Најострите конфронтации во 1886 година во Чикаго, но и на други места, всушност се случиле само на 4 и 5 мај.
Најмалку шест лица беа убиени во судирите со полицијата, а околу 50 беа повредени, а многумина беа уапсени.
Уште потрагично, неколку работнички лидери последователно беа осудени на смрт, а тројца добија повеќегодишни затворски казни.
Се верува дека на 1 мај 1886 година, околу 40.000 демонстранти, работници, се собрале во Чикаго и започнале генерален штрајк.
Барањата потоа беа специјално формулирани во форма на слоганот „три осмици“, односно осум часа работа, одмор и слободно време.
На Основачкиот конгрес на Втората интернационала во 1889 година, одржан во Париз од 14 до 19 јули, на 100-годишнината од падот на Бастилја, беше одлучено дека 1 мај отсега, во спомен на работниците од Чикаго, ќе се слави како Меѓународен ден на трудот.
На Вториот конгрес, одржан во Брисел од 3 до 7 август 1891 година, 1 мај беше официјално прогласен за Меѓународен ден на трудот.
Основната идеја беше дека на тој ден ќе се одржат масовни манифестации на солидарност на работниците и на обесправените воопшто, во борбата против сите форми на експлоатација.
Во следните децении, како што синдикалните и работничките движења стануваа посилни, 1 мај беше сè пошироко прифатен и прославуван.
Бидејќи положбата на работниците видливо се влоши во последните децении, празникот Први мај повторно станува можност за протестни собири во најразновидните, па дури и најбогатите земји.
Во согласност со одредбите од Законот за државни празници, 1 мај е означен како неработен ден во Македонија.