Десанка Максимовиќ не беше жена која брзаше да најде среќа или да се омажи под притисок на времето и општеството. Напротив, таа чекаше долго време, трпеливо и со јасна идеја што сака. Нејзината љубовна приказна со Сергеј Сластиков, руски емигрант, не е бајка со лесен и гламурозен крај, туку длабока, слоевита приказна за избор, трпение и вистинска љубов.
Беше во дваесеттите години од минатиот век, во еден клуб каде што Русите ги организираа своите собири, каде што Десанка доаѓаше да ги чита своите песни и да одржи предавање.
Таму го запознала Сергеј – маж кој, како што самата рекла, бил нејзина прва љубов и првиот маж кого го бакнала:
– Русите ме поканија еден ден да одржам предавање во нивниот клуб и да прочитам неколку мои песни. Таму го запознав Сергеј. Дали беше љубов на прв поглед? Веројатно! Но, сигурно, мојата прва љубов и првиот маж што го бакнав. Веќе бев зрела девојка. Подоцна се зближивме.
На почетокот таа го отфрли
Во тоа време, Десанка беше позната поетеса и професорка, жена со став и сериозна возраст за брак, што на многумина им изгледаше како пречка за наоѓање на нејзината среќа. Сепак, таа не прифаќаше полусрдечни решенија. Имаше семејни обврски, како најстара сестра се грижеше за своите браќа и сестри и не дозволуваше тоа да биде изговор за никакви избрзани одлуки.
Сергеј, скромен глумец и преведувач, кој повремено пишуваше детска поезија, не беше богат, но беше човек со срце кое знаеше што сака. Сакаше веднаш да се ожени, но знаеше дека мора да почека:
– Трпеливо чекаше денот кога конечно ќе се венчаме и ќе го започнеме нашиот дом.
Тие се венчале во 1933 година, кога Десанка имала 35 години, што се сметало за „доцна“ за тоа време. Нивната љубов не била предмет на озборувања поради нејзината слава и неговата скромност, но Десанка имала јасен став:
– Се омажив за човекот што го бараше моето срце, без оглед на фактот дека беше сиромашен. Го најдов она што го сакав во него.
И тоа е вистинската порака. Љубовта не е прашање на пари, општествен статус или добар изглед – таа се препознава во душата и срцето. Сергеј беше нејзина тивка поддршка целиот свој живот, одбиваше работа во друг град за да не бидат разделени, работеше како преведувач во издавачката куќа „Просвета“ и преведе четиринаесет книги.
Десанка страдаше за него речиси 20 години
Тие немаа деца, но заедно изградија свој мал свет во стан во Белград на улицата „Кралја Милан“, свет во кој љубовта и разбирањето беа столбови на нивниот заеднички живот.
Сергеј почина во 1976 година, а Десанка го надживеа за речиси две децении, никогаш не се премажи и зборуваше за него со нежност и почит до крајот на својот живот. Кога и таа дојде време да си замине, не се осврна назад.
Денес, двајцата почиваат заедно во Бранковина, а нивниот гроб е украсен со модел на руска црква – вечен потсетник на љубовта што траела цел живот.
Зборовите на Десанка се јасни и искрени:
– Се омажив за човекот што моето срце го бараше…
Во време кога сè е брзо, површно и заборавливо, оваа приказна нè потсетува на вредноста на трпението, правилниот избор и љубовта што не гледа на околностите, туку на она што срцето го препознава и никогаш не го заборава.