Милован Мишиќ (45) од Сврљижан е еден од најсуровите убијци во овој регион, но нема да биде на доживотен затвор бидејќи во 2016 година, кога конечно беше осуден за последното кривично дело, 40 години затвор беше максималната затворска казна.
Поради неуспехот на судството, Мишиќ доби лесна казна кога уби првпат, бидејќи неговото дело беше класифицирано како обично и несериозно убиство, иако неговите постапки ги содржеа сите елементи на најтешкото кривично дело. Наместо максималната казна, тој доби само 13 години затвор, што му овозможи да продолжи со крвавиот поход веднаш штом излезе.
Првото убиство Милован го извршил во 2000 година, а жртва била Љубинка Никодијевиќ (66), негова сосетка од селото Сврљи Белоиње. Несреќната жена ја сретнал на улица, ја одвлекол во нејзината куќа и се обидел да ја силува. Додека таа грчевито се бранела, тој ја удирал со труп додека не се онесвестила – ја силувал, а потоа ја избодел до смрт со нож. За ова грозоморно злосторство тој е осуден на единствена затворска казна од само тринаесет години, но не ја одлежа ниту таа бидејќи казната му е намалена за една година врз основа на Законот за амнестија.
Мишиќ штом бил ослободен продолжил со својата болна опсесија. Во 2013 година провалил во куќата на Косанка Живковиќ (89), исто така жителка на Белоиње. Иако се соблекол, што јасно укажувало на неговите намери, што било спречено од ќерката на Косанка која дошла додека тој требало да ја нападне нејзината мајка, обвинителството обвинението за обид за силување го сменило само во обид за тешка кражба, за што е осуден на една година затвор.
Вечерта во 2015 година Мишиќ повторно напаѓа, а негова жртва е Милинка Јефтиќ (82) од Сврљиг. Влегол во куќата на беспомошна жена, ја претепал, силувал и задушил, а потоа се обидел да подметне пожар за да го прикрие злосторството. Полицијата веднаш се посомневала во Мишиќ бидејќи на сличен начин ја убил Љубинка Никодијевиќ. Откриено е дека изнајмил соба во Шврљиг, каде работел како чистач. На рочиштето тој лажел дека во моментот на убиството бил во кафеана. Кога видел дека нема каде да оди, признал дека дошол кај старицата да ја ограби, но наводно да не ја убие. Тој бил откриен благодарение на трагите на ДНК оставени на местото на убиството На судењето го негирал делото и дури се обидел да ги оспори наодите на вештакот. Тој инсистираше да одговори колку е веројатно биолошките траги на торбата со кондоми пронајдени во куќата на убиената старица да му припаѓаат нему. Исто така, иако беше утврдено дека содржината во подрумот на Јефтиќ ја содржи неговата ДНК, тој сепак тврдеше дека тој не е убиецот Обвинителството ја отфрли можноста ДНК на Мишиќ да дојде до Милинка на друг начин освен за време на убиството. било докажано дека претходно не ја посетил. Наодот од обдукцијата го поби алибито што му го дале двајца пријатели бидејќи било констатирано дека бабата на Милинка била убиена во периодот од 18 до 23 часот, кога Мишиќ не бил во куќата каде што престојувал. Јавното обвинителство побара максимална казна затвор од 40 години за Мишиќ, со оглед на тоа дека тој е повеќекратен повратник кој веќе е затворен за истото дело. Но, судот оцени дека и овојпат не ја заслужил максималната казна, па е осуден на 37 години затвор. Обвинителството се жалеше на оваа пресуда, па Апелација во Ниш го осуди на тогаш максимална затворска казна од 40 години.
-Краде од детството, нема куќа во која не влегол. Татко му сурово го казни, се сеќавам еднаш го видов врзан за нивната капија, но сè беше залудно. Мајка му го оставила и се вратила некаде околу Пирот, каде што се родила. Подоцна слушнав дека ја прегазил воз. Знам дека наместо мајка му се грижела баба му, па на сите ни е чудно што убива старици – ни изјавија тогаш мештаните на Белоинја.
Психијатрите со кои тогаш разговаравме рекоа дека веројатно имало нешто патолошко во врската помеѓу Милован и неговата баба, што подоцна се претворило во негова опсесија со силување и убивање постари жени.