Музејот на град Белград со изложби на бројните адреси до 20 октомври слави 120 години постоење. Одбележувањето на големиот јубилеј започна во неделата вечер со изведба на монодрамата „На мостот Дрина“ и средба со Иво Андриќ, во атмосферата на неговиот стан-музеј, каде актерот Тихомир Станиќ ја толкуваше улогата на нобеловец . .
Во Салонот беше отворена изложбата „120 години – 120 предмети“ од изложбата. Новинарите и гостите ги пречека директорката Јелена Медаковиќ која не понесе низ изложбата. На еден од ѕидовите доминираат дела во сопственост на МГБ, а најубаво дело е дело на сликарот Паја Јовановиќ. Главната муза и омилен модел на Паја беше неговата сопруга, 33 години помлада, Хермина Даубер Јовановиќ, позната како Муни.
Иако е најинтимната личност во животот на уметникот, таа остави малку информации за себе. Познато е дека таа се омажила за 33-годишниот сопруг во Виена во 1917 година и дека поминале четири децении во хармоничен брак. Од опусот на Јовановиќ може да се заклучи дека меѓу нив се развил посебен психоестетски однос, како приказната за Пигмалион, уметникот кој се заљубил во неговото дело.
Врската помеѓу Павел Паја Јовановиќ и неговата сопруга Хермина Муни Даубер Јовановиќ отсекогаш била обвиткана во тајност. Очигледно така ќе остане. Освен основните информации за животот на Хермиона и фактот дека, пред да стане негова сопруга, таа му била модел долги години, дури и во мемоарите на Паја, името на Хермиона ретко се споменува.
– Тоа е прекрасна работа. Во него се чита љубовта кон жената. Паја живеел со Муни до крајот на животот – вели Јелена Медаковиќ и додава дека Муни ги почитувала желбите на нејзиниот сопруг и во тестаментот од 12 февруари 1958 година ги оставила омилените уметнички дела на Паја Јовановиќ од сопствениот имот од 1972 година во Музејот на градот Белград.
Монументалните формати на слики што го красеа нивниот дом во Лондонграс 67 до смртта на Хермина, денес повторно се дел од нивното студио во музејот Паја Јовановиќ, кое таа не можеше да го види бидејќи беше во доцните години, иако тоа беше нивен заеднички сон. Таа е погребана по нејзина желба во Белград, до Паја Јовановиќ, во Големата уличка кај Новите гробишта.
Публиката ќе може да види и други дела, како и делото на Урош Предиќ и делото на Петр Лубарда, кое за прв пат беше изложено во Србија.
– Композицијата на Предиќ е достапна за јавноста по реставрацијата. Публиката може да ги види чиновите на Сава Шумановиќ, Мило Милуновиќ и Петар Добровиќ и низа великани. Од другата страна на улицата е Лубарда, Марија Драгојлевиќ, но и Миќа Поповиќ – објаснува директорот на Музејот.
Жените отсекогаш биле музи на српските сликари.
– Кубизмот имаше големо влијание врз нашите сликари. Почнаа да го следат со студирање во Минхен и Париз. Доминантна е љубовта на сликарот кон неговата или туѓа сопруга. Сликата на Паја Јовановиќ покажува колку внимавал на секој детал – заклучи Медаковиќ.
Големото финале е закажано за петок навечер, кога на улицата Ресавска ќе се одржи првата изложба на главата на Макрин, за само четири часа. Има само две глави на овој император во светот: една камена во Америка и една леана, која е тука. Тој е предмет со непроценлива материјална и историска вредност, бидејќи Макрин имаше многу кратко владеење и не остана многу. Неговата глава се наоѓа во колекцијата на Градскиот музеј од доцните 1960-ти, а била пронајдена речиси случајно при ископувањата во Болеч. Тогаш Њујорк Тајмс напиша дека таа вреди милиони долари.
Музејот на град Белград се уште чека постојана поставка, која ќе содржи повеќе од 100.000 предмети.