Римјаните биле извонредни инженери, пред две илјади години имале пронајдоци како што се подно греење и водовод, но дури и тие направиле големи грешки, покажува новото откритие.
Два бунари изградени во првиот век од нашата ера, беа пронајдени во поле во Кембриџшир од археолозите од Крт (Археолошки музеј во Лондон) и тие ги откриваат обидите и грешките вклучени во сложениот дизајн и изградба.
Еден од бунарите бил обложен со дрвени штици, а другиот имал скала внатре, и двата биле „неверојатно добро сочувани“ по речиси 2.000 години поради затрупаните услови.
Бунарите беа ископани до длабочина што одговара на висината на просечната модерна двокатна куќа, но првиот бунар не одеше баш според планот, сам се урна додека се ближеше до крај, бидејќи неговите ѕидови не беа соодветно обезбедени. Скалата што ја користеле била закопана во тој бунар кога се урнала.
Римските градители се враќале на нивниот еквивалент на таблата за цртање пред да започнат со работа на друг бунар на околу 20 метри. Овој пат тие научија од својата грешка, обложувајќи го новиот бунар со дрво во импресивен инженерски подвиг.
Сајмон Маркус, проект-менаџер, изјави за Обсервер: „Дефинитивно ќе има значителна количина на фрустрација во губењето на тој обем на работа. Фактот дека скалата била во бунарот укажува дека тие сè уште работеле на бунарот во моментот на уривањето. Тие беа на околу 8,5 метри надолу, па се приближуваа кон крајот на ископувањето“.
„Како што откривме кога првпат почнавме да ископуваме овде, глината буквално се лупи од понабиената земја и карпа. Сите направивме нешто сам што не одеше според планираното, но ова беше неуспех на римското инженерство на индустриски беше вложен напор во копањето на овој бунар, кој потоа мораа целосно да го напуштат“, рече тој.
Тој зборуваше за исцрпувачките ископувања што би можеле да бидат вклучени: „Алатите што тие ги користеа во тоа време очигледно беа многу различни од нашите. Геологијата е сосема солидна. Значи, тоа беше макотрпен процес. Само да се види таа количина на работа исчезнува за речиси тоа би било голема непријатност за нив“.
Бунарите се однесуваат на населба која се проширила од железното време до римскиот период, станувајќи кошница на индустриска активност помеѓу 43 и 150 година од нашата ера. Постојат докази за римско-британска обработка на метал, столарија и обработка на дрво што се одвиваат во голем, затворен простор.
Жителите очигледно ископале бунар бидејќи им бил потребен пристап до вода.
Некои од поголемите парчиња преживеано дрво имаат дури и украси, вклучително и хоризонтални линии, кои би можеле да понудат поим за тоа што се произведувало во оваа античка населба. Археолозите веруваат дека Римјаните го рециклирале стариот мебел како градежен материјал бидејќи е малку веројатно дека украсувале дрво што никој досега не го видел на дното на бунарот.
Количината на отпадно дрво откриена во втората бушотина, која подоцна се користела како депонија, укажува на значајна индустрија. Експертите внимателно ќе ја проучат содржината.
На дното на бунарот, археолозите пронашле и поплочена камена површина, која би помогнала да се филтрира тињата додека водата се навлегувала низ земјата, давајќи им на Римјаните малку почист извор на вода.
Археолозите на Мола, исто така, пронајдоа докази за можен римски пат во близина на локацијата, што сугерира дека работилницата била дел од поширока трговска мрежа, пишува The Guardian.