Министерството за надворешни работи на Авганистан соопшти дека рускиот амбасадор во Кабул, Дмитриј Жирнов, официјално информирал за одлуката на Владата на Руската Федерација да го признае Исламскиот емират Авганистан.
Оваа изјава беше дадена во четврток за време на средбата на амбасадорот со авганистанскиот министер за надворешни работи Амир Кан Мутаки.
„За време на состанокот, рускиот амбасадор официјално ја објави одлуката на руската влада да го признае Исламскиот емират Авганистан. Окарактеризирајќи го овој чекор како историски, тој ја нагласи неговата клучна улога во зајакнувањето на врските меѓу Авганистан и Русија“, објави министерството на платформата X. Истата содржина беше објавена и на официјалниот портал на авганистанските власти, Алемара.
Авганистанскиот министер за надворешни работи ја поздрави оваа одлука, оценувајќи ја како почеток на нова ера на позитивни односи, меѓусебно почитување и продуктивна соработка меѓу двете земји.
На 17 април 2025 година, Врховниот суд на Русија ја суспендираше забраната за додавање на Талибанците на официјалниот список на терористички организации, повикувајќи се на барањето на Руското државно обвинителство. Одлуката, донесена зад затворени врати и стапи на сила веднаш, претставува клучен чекор кон дипломатско прифаќање на режимот во Кабул.
Рускиот претседател Владимир Путин претходно јавно ги нарече Талибанците „сојузник во борбата против тероризмот“.
Историски контекст: Како Москва и Талибанците некогаш беа заколнати непријатели
Односите меѓу Русија и авганистанските исламистички борци се обележани со децении длабоко непријателство, насилни конфликти и идеолошко спротивставување.
Сè започнува во 1979 година, кога Советскиот Сојуз испраќа трупи во Авганистан за да ја поддржат комунистичката просоветска влада во Кабул. Советската инвазија предизвикува широк отпор меѓу авганистанските муџахедини – различните исламистички и племенски групи кои се бореле против странскиот окупатор под знамето на џихадот.
Во тој период, муџахедините имале поддршка од Соединетите Американски Држави, Пакистан, Саудиска Арабија и други земји, кои им снабдувале оружје, пари и обука.
Советскиот Сојуз, од друга страна, водеше десетгодишна, исцрпувачка војна што резултираше со речиси 15.000 мртви советски војници, стотици илјади убиени Авганистанци и масовно уништување на земјата. Таа војна имаше силно влијание врз дестабилизацијата на Советскиот Сојуз и се смета за еден од факторите за неговото конечно распаѓање.
По повлекувањето на Советите од Авганистан во 1989 година, граѓанската војна меѓу авганистанските фракции продолжи, а во 1996 година Талибанците ја презедоа власта во Кабул и го прогласија Исламскиот емират на Авганистан. Русија, наследникот на Советскиот Сојуз, никогаш не ја призна таа власт и од самиот почеток ги третираше Талибанците како терористичка организација, особено поради нивните врски со чеченските сепаратисти и други исламистички групи кои дејствуваа против руските интереси во регионот.
Руските безбедносни служби со години ги обвинуваат Талибанците за помагање на радикални групи во Централна Азија и Кавказ, а Москва силно ја поддржува Северната алијанса – главните противници на талибанскиот режим кон крајот на 1990-тите.
По американската инвазија на Авганистан во 2001 година и соборувањето на владата на Талибанците, Русија ги поздрави новите власти и ги поддржа меѓународните напори за реконструкција на Авганистан, но сепак ги задржа Талибанците на листата на терористички организации.
Она што некогаш беше незамисливо – дека Русија ќе ги признае Талибанците како легитимна влада – сега е реалност. Прагматизмот, безбедносните интереси и спротивставувањето кон Западот преовладаа над историските непријателства, покажувајќи дека во меѓународните односи нема вечни пријатели или непријатели – само трајни интереси.