Филмскиот фестивал во Кан беше настан на месецот, а секогаш се трага по најважните моменти кои во минатото го одбележаа филмскиот спектакл на Азурниот брег. Една од нив е секако средбата помеѓу старлетата во подем Брижит Бардо и познатиот сликар Пабло Пикасо. Ова се случило во април 1956 година.
Тие не се сретнале случајно на шеталиштето Ла Кроазет, Брижит тогаш била во брак со сестраниот режисер Роџер Вадим . Тие живееле во ридовите над Кан и штотуку го подготвувале нејзиниот култен филм „И Бог… создаде жена“. Вадим бил поискусен од неа во филмскиот маркетинг, почнале да се „гледаат“ кога имала 13 години. Во тоа време, таа веќе имала одредено актерско искуство, но и двајцата знаеја колку е важно да се појави на шеталиштето Ла Кроазет во Кан.
Во 1953 година, Брижит го сними својот прв холивудски филм „Act of Love“ на познатиот Анатоле Литвак , во кој имала мала споредна улога. Но, кога се соблече на плажа во оскудно бикини со цветен принт, медиумите полудеа. За тој филм таа не мораше да патува никаде, особено не во Америка, бидејќи се снимаше на француската ривиера, но од тој период фотографите внимателно ја следеле актерката, која меѓу првите го воведе обичајот да позира на плажата во Кан во оскуден костим за капење. Тоа трае до денес, но се помалку „ѕвезди“ можеа да се пофалат дека тоа им помогна во кариерата. За да станете познат, секогаш треба да се претставите со нешто ново.
Документарец
Пикасо се преселил во вила во близина на Валаурис над Кан во 1948 година и таму го изградил своето студио. Тој експериментирал со глина и керамика, купувал намирници во блиската продавница, плаќал сметки со чекови на негов потпис, а сопственикот не ги искеширал, туку ги продавал на заинтересирани купувачи. Во 1956 година, тој го имал документарниот филм „Тајната на Пикасо“ во Кан, во режија на Анри-Жорж Клузо, добитник на Гран при за „Платата на стравот“ од 1953 година. Филмот бил многу забележлив затоа што режисерот го принуди уметникот да слика пред камерата и освоил специјална награда.
Непосредно пред премиерата во Кан, Брижит му се јави на сликарот и кога тој одговори дека нема ништо против факултативна посета, но таа го информираше списанието Life за нејзиниот потег, кој со неа го испрати својот доверлив фотограф Жером Бриер. Значи, тоа не беше случајна околност, туку прецизно дизајнирана рекламна посета. Што сакаше Брижит да постигне со тоа? Дали да биде фото модел на Пикасо? Можеби, но во тој период тој ја имаше својата постојана манекенка Лидија Корбет, позната и како Силвет Дејвид. Била и сликарка и правела статуи од глина. Година или две претходно, тие се сретнаа на шеталиштето Ла Кроазет, Брижит беше со Вадим, а Лидија беше со Пикасо. Мажите ги измеркаа жените, а меѓу нив летаа искри.
Вадим и Брижит
Подоцна, Лидија тврдеше дека Брижит и го украла имиџот, косата во „коњско опавче“, но да се зборува за имитација во овој случај е сепак малку дрско. Силвет изгледаше како зрела жена, а Брижит како непослушна тинејџерка.
На фотографиите направени од Бриер тој ден, Брижит е во различно расположение. Понекогаш со интерес следи што прави Пикасо, сликајќи керамичка чинија или нешто друго, а понекогаш се чини дека лути бидејќи тој не и ја исполнил нескриената желба и ветил дека ќе ја наслика. Меѓутоа, за тоа било потребно нешто повеќе.
Ако Вадим и Брижит беа трпеливи и ја чекаа премиерата на филмот „И Бог… создаде жена“, кој ја направи мегаѕвезда (дури и во Америка беше голем хит), и ако го посетија потоа, Пикасо тешко дека би одолеал на такво искушение. Така, за неа Пикасо веќе беше минато.
На крајот на 1957 година, таа се разведе од Вадим, а во драмите „Во случај на несреќа“ заедно со Жан Габин , во режија на Клод Аутант-Лара , и во „Вистината“, во режија на Клузо, таа се обидела да се претстави како сериозна актерка. Епизодата со Пикасо беше заборавена, но архивата во Кан повторно ја актуелизирала.