Во март 2000 година, Владимир Путин кажа дека Русија е подготвена да соработува со НАТО до самиот влез на државата во Алијансата, а исто така истакна дека не може да ја замисли Русија изолирана од Европа. Оттогаш, надворешната политика на Руската Федерација драстично се промени, исто како и однесувањето на дипломатијата на Кремљ, и како и зошто се случи тоа, истражува руската редакција на BBC.
Во 2004 година, членовите на претседателската администрација го препорачаа Сергеј Лавров на Владимир Путин за позицијата министер за надворешни работи. Според поранешен функционер на Кремљ, Сергеј Лавров ги разбрал двете земји и Европа. „Но, тоа беше поинаков Сергеј Лавров. Тој многу се промени со текот на годините“, вели извор на BBC. „Трансформацијата“ на Сергеј Лавров ја најави и Борис Бондарев, поранешен советник на постојаната мисија на Русија во ОН во Женева, кој поднесе оставка по руската инвазија на Украина во пролетта 2022 година. Според него, Сергеј Лавров се смени бидејќи Владимир Путин во меѓувреме се смени и во ниту една земја мислењето на првиот човек на дипломатијата не може да се разликува од претседателот ако министерот за надворешни работи сака да остане на својата функција. Под овие околности, денес Министерството за надворешни работи на Русија е полувоена организација полна со безличен персонал.
Денес, далечната 2009 година кога беше основана руско-американската работна комисија за развој на граѓанското општество – ја предводеше од Вашингтон идниот американски амбасадор во Руската Федерација, Мајкл Мекфол, а од Москва првиот заменик шеф на претседателската администрација, Владислав Сурков. Но, уште тогаш во Белата куќа разбраа дека Владимир Путин ја одредува руската политика, иако тој тогаш ја напушти претседателската функција и стана премиер. Така, за време на средбата со Барак Обама во 2009 година, тој го претстави својот поглед на светот на американскиот претседател и го обвини Џорџ Буш за предавство на Русија. „Владимир Путин се пожали дека посегнал до САД по 11. септември и го добил повлекувањето на САД од Договорот за ABM, војната во Ирак и проширувањето на НАТО. Американските власти тогаш веќе беа сигурни дека руските дипломати не се подредени на тогашниот претседател Дмитриј Медведев, но Владимир Путин, кој беше премиер во тоа време“, пишиува BBC во својата анализа.
Неуспехот да се подобрат односите меѓу САД и Русија е поврзан со три настани: Арапската пролет, американската инвазија на Либија, која го убеди Владимир Путин дека Вашингтон ја гледа својата цел во соборување други режими, велат соговорниците на BBC, и протестите во Русија од 2011 година до 2012 година, за што американските власти се изјаснија позитивно. Со враќањето на Владимир Путин во Кремљ се промени и јазикот на надворешната политика на Москва, како и јазикот на руските амбасадори и функционери на Министерството за надворешни работи, кој е се порадикален.
На пример, заменик постојаниот претставник на Руската Федерација, Владимир Сафронков му викна на британскиот постојан претставник Метју Рајкрофт: „Погледни ме! Не тргај ги очите од мене! Што правиш со твоите очи ?“. Нешто подиректен беше рускиот амбасадор во Шведска, Виктор Татаринсев, кој минатата година кажа: „Извинете за јазикот – но ние уживаме во западните санкции“.
Сергеј Лавров ги користи термините „морони“ и „пекол“, а Марија Захарова, официјалната претставничка на Министерството за надворешни работи на Русија, е особено елоквентна. Пред неа имаше дипломати кои даваа софистицирани изјави. Така, таа во една прилика за Украина кажа дека „стратегијата на петлите на режимот во Киев не е ништо ново за никого“, а во друга се нафрли на соговорникот: „Да зборувам. Инаку, навистина ќе слушнете што руските дипломати се“.
Руската анексија на Крим и почетокот на конфликтот во Донбас во 2014 година беа пресвртница за односите меѓу Руската Федерација и Запад. Иако и после тоа Министерството за надворешни работи на Русија продолжи да комуницира со американските колеги за некои безбедносни прашања, на сите на Запад им беше очигледно дека руските дипломати немаат контрола врз она што се случува во Украина, бидејќи Владимир Путин сам ги носе(ше) сите одлуки.
Според политикологот Александар Габујев, Владимир Путин со текот на годините станал посилен во неговото верување дека „веќе знае сè“, така што повеќе не му требаат дипломати. Во текот на 2010-тите, рускиот лидер формираше своја слика за светот, независно од мислењето на Министерството за надворешни работи. А Владимир Путин на средбите со Барак Обама се однесуваше исто како и при јавните говори пред руската публика. Поточно, тој продолжи да негира дека руската Армија дејствува во Донбас. Истиот стил го прифатија и руските дипломати, така што американските претставници меѓу себе зборуваа дека Сергеј Лавров често отворено лаже. Генералштабот на руското МНР во овој период се претвори во „роботи“ кои едноставно ги повторуваат ставовите на Владимир Путин и веќе немаат речиси никакво влијание врз настаните.
Financial Times напиша дека Сергеј Лавров бил првиот меѓу цивилните функционери што дознал за одлуката за инвазија на Украина – ова се случило ноќта на 24. февруари 2022 година, неколку часа пред инвазијата. И тоа покажува дека дипломатијата веројатно нема да помогне да се запре војната. Едноставно, контрадикторностите меѓу Русија, Украина и Запад се преголеми и нема основа за преговори зад сцената. Владимир Путин сè уште ја разбира корисноста на каналите за комуникација, но тој повеќе не користи дипломати за ова, туку се сврте кон војската и ова е светот во кој сака да живее.
А Сергеј Лавров ? Поранешен функционер на Кремљ ја опиша неговата средба со Сергеј Лавров пред неколку месеци: „Тој е уморен човек. Малку се нервира. Војната не е негов елемент и нема каде да оди. А каде да оди, освен да се пензионира па седи во министерството и си ја чува фотелјата“.