Зорица Ѓорчевска, мајката на убиената четиринаесетгодишна Вања, вчера преку својот адвокат испрати писмо до судот, кое не беше прочитано до крај. Делот беше презентиран, а судијата Ивица Стефановски рече дека не може да се прочита до крај бидејќи не се однесува на имотно-правното побарување за кое требало да се изјасни оштетената страна.
Неутешната мајка вели дека „бара правда – правда за Вања“.
Во емотивно писмо, таа објаснува дека судскиот процес не ѝ дава мир и дека секој ден се чувствува како да ја закопува својата ќерка.
Писмото ви го репродуцираме во целост:
„Почитуван судија,
Ви се обраќам, не само како мајка на Вања, туку и како личност која живее со најтешка и необјаснива болка.
Речиси една година, целата јавност внимателно го следеше ова макотрпно судење. Сите обвинети се изјаснија дека не се виновни по обвиненијата. За време на судењето беа презентирани голем број материјални докази и сведоштва. Секој ден и насекаде слушаме разни теории на заговор, одбрана заснована на наводен политички прогон, наместувања, безброј приговори… Но, за жал, еден факт останува неоспорен – Вања повеќе ја нема.
Ја киднапираа и ја однесоа. Ја убија безмилосно, на најбрутален начин. Моето дете. Кога ќе слушневме за некој несреќен настан во светот, им велев на моите две ќерки дека такви работи не се случуваат во Македонија, во нашата земја. Тие се далеку од нас.
Но, се случи. И ми се случи мене, на моите најблиски. И не смее да се случи повторно. Ниеден родител не треба да поминува низ она низ што поминав јас, испраќајќи го своето дете на училиште и наоѓајќи го во ковчег една недела подоцна. Вања не е само бројка. Вања беше живот, со очи, со глас, со планови.
Таа беше ќерка, сестра, внука, братучетка, пријателка. Имаше 13 години и, како и секој ученик во деветто одделение, со нетрпение го очекуваше долгоочекуваното матурирање. Правеше планови за зимскиот и летниот распуст со своите соученици и се подготвуваше за новите предизвици со кои ќе се соочи во средно училиште – жалејќи што е одвоена од своите другари од основно училиште.
Вања обожаваше да гледа стари филмови од 70-тите и 80-тите години. Ги знаеше знамињата и главните градови на буквално секоја земја во светот. Кога некоја тема ја интересираше, таа ја проучуваше детално, наоѓајќи го одговорот на секое прашање. Ја интересираше историјата, а најмногу од сè сакаше да го проучува Холокаустот – не можеше да разбере како такво зло може да им се случи на толку многу луѓе.
Секое утро се спремаше за училиште со музика. И тоа утро – нејзиното последно утро, таа стана, ја пушти својата омилена песна и, пеејќи си пеејќи, се спремаше за училиште. Ја одведов до вратата и реков: „Се гледаме подоцна, мамо.“ Тоа беше последниот пат кога ја видов.
Вања не ги положи завршните испити. Не доживеа патување со соучениците, не ги искуси предизвиците на средното училиште, новите пријателства, првата љубов, создавањето сопствено семејство и остварувањето на личните амбиции.
Цела генерација деца, соученици на Вања, доживеале интензивна траума поради нејзината насилна смрт. Тие го дочекале долгоочекуваното матурирање со солзи во очите, не сакајќи да се забавуваат без својата пријателка.
Вања ги остави зад себе шокираните и скршени родители, роднини, братучеди и пред сè – сестра која не знае како да го продолжи својот живот. Двете пораснаа верувајќи дека без разлика на сè, ќе се имаат еден со друг.
Дете кое го одгледав со љубов, со внимание, со соништа. И тие соништа – секој еден поединечно – ми беа одземени. Ладнокрвно. Со злоба. Со нечовечност. Помина година и пол. Но, јас ја живеам таа судбоносна недела секој ден. Како може некој да покаже моќ над живот кој штотуку започнал?
Ова искушение не ми дава мир. Тоа е мојот секојдневен пекол. Буди траума, тага и ја врти лентата на болка одново и одново, како да ја закопувам Вања секој ден. Но, морам да бидам дел од процесот, не по избор, туку по потреба. Морам да бидам дел од процесот поради Вања, но и поради сите мајки. Дали злото ќе ја добие казната што ја заслужува или ќе ја испратиме пораката дека животот на едно дете не вреди ништо? Ваша чест, ноќта кога ме однесоа да го видам моето мртво дете за последен пат, низ солзи му реков на инспекторот: „Не дозволувајте ова да му се случи на друго дете“.
Сега ви упатувам ист апел – во оваа судница не само што судиме за убиството на Вања – судиме за правото на секое дете во оваа земја да живее. Да расте. Да сонува. Не дозволувајте ова да се повтори. Такво злосторство не смее да се толерира. На родителите повеќе не им е дозволено да плачат и да молат за правда. А сега барам правда. Правда за Вања.
Ви благодарам.“