Според истражувачите, последната промена на ротацијата пред 2009 година се случила на почетокот на 1970-тите, а следната ќе се случи во средината на 2040-тите.
Јадрото на Земјата можеби престанало да се врти или дури сега се врти наназад, вели една нова студија. Јадрото на нашата планета се состои од надворешен слој на течен метал и внатрешно јадро од цврст метал што е околу 70 проценти од големината на Месечината.
Општо се верува дека јадрото ротира спротивно од стрелките на часовникот како што се гледа од Северниот пол. Но, студијата која ги анализирала податоците за сеизмичките бранови во изминатите 60 години од истражувачите од Универзитетот во Пекинг, заклучува дека ротацијата на јадрото престанала околу 2009 година, а потоа почнала повторно, но во спротивна насока.
„Сметаме дека јадрото, во однос на површината на Земјата, ротира во една насока, а потоа во друга насока, како лулашка“, изјавија за АФП авторите на студијата Ксијаодонг Сонг и Ји Јанг.
Целосниот циклус на оваа лулашка (во една, па во друга насока) е околу 70 години, додаваат тие.
Според истражувачите, последната промена на ротацијата пред 2009 година се случила на почетокот на 1970-тите, а следната ќе се случи во средината на 2040-тите.
Наодите се контроверзни
Сè уште има многу дебати во научната заедница за природата на јадрото на Земјата, бидејќи собирањето информации за истата е исклучително тешко. Работ на надворешното јадро се среќава со земјината обвивка на длабочина од околу 2.890 километри, а се верува дека ова надворешно јадро е направено од течно железо и никел.
Внатрешното јадро започнува на околу 5.000 километри под површината на планетата, а се смета дека е направено од цврсто железо и никел, поради екстремниот притисок што ги принудува металните атоми да се „спакуваат“ заедно.
Се наоѓа во течното надворешно јадро и се верува дека ротира во иста насока како и остатокот од Земјата, а наодите се базираат на анализи на сеизмички бранови предизвикани од земјотреси.
Ксијаодонг Сонг и Ји Јанг ги проучувале овие сеизмички бранови, наоѓајќи поврзано „постепено враќање на внатрешното јадро како дел од приближно седумдецениската осцилација“. Нивната работа е објавена во списанието Nature Geoscience.
„Ова е многу внимателна студија од одлични научници и тие користеа многу податоци“, рече Џон Видејл, сеизмолог од Универзитетот во Јужна Каролина, кој не беше вклучен во истражувањето. Но, тој додаде дека „ниту еден од постоечките модели навистина не ги објаснува добро сите достапни податоци“.
Видал објави студија минатата година во која сугерира дека внатрешното јадро осцилира многу побрзо, менувајќи го правецот на секои шест години, според сеизмичките податоци од две нуклеарни експлозии кои датираат од доцните 1960-ти и почетокот на 1970-тите.
Друг геофизичар, Хрвоје Ткалчиќ од Австралискиот национален универзитет, верува дека циклусот на внатрешното јадро е околу 20 до 30 години, а не 70 години како што е предложено од овонеделната студија во Nature Geoscience.
Истражувачите од Универзитетот во Пекинг во својот труд тврдат дека оваа осцилација „се совпаѓа со промените во неколку други геофизички набљудувања“, како што се должината на денот и промените во магнетното поле на Земјата.
„Овие набљудувања обезбедуваат докази за динамични интеракции помеѓу слоевите на Земјата, од највнатрешниот внатрешен до површината, потенцијално поради гравитациското спојување и размената на аголниот моментум од јадрото и обвивката до површината“, пишуваат тие.
„Се надеваме дека нашето истражување ќе ги мотивира истражувачите да дизајнираат и тестираат модели кои ја третираат Земјата како интегриран динамички систем“, објаснуваат тие.