Синдромот на немирни нозе предизвикува непријатност во долните екстремитети, со симптоми кои се влошуваат во мирување и се ублажуваат со движење.
Синдромот на немирни нозе е поврзан со зголемен ризик од Паркинсонова болест, според научниците од три истражувачки болници во Кореја. Истражувачите известуваат дека 1,6 проценти од пациентите со синдром на немирни нозе развиваат Паркинсонова болест.
За синдром на немирни нозе, терапијата е агонист на допамин.
Синдромот на немирни нозе предизвикува непријатни сензации во долните екстремитети, со симптоми кои се влошуваат за време на одмор и се ублажуваат со движење. Иако патофизиологијата останува нејасна, клиничката нега често користи допамински агонисти како терапија од прва линија. Допаминот е невротрансмитер кој игра клучна улога во контролата на движењето. Допаминските агонисти ги имитираат ефектите на допаминот со активирање на допаминските рецептори.
Пациентите со Паркинсонова болест доживуваат намален допамин и користат допамински агонисти како примарен третман за подобрување на контролата на движењето. Претходни студии ги испитуваа врските помеѓу двете нарушувања и го поставија прашањето дали синдромот на немирни нозе може да биде предизвикан од истите допаминергични механизми.
Проценето дали синдромот на немирни нозе е фактор на ризик за Паркинсонова болест
Во студијата „Ризик од Паркинсонова болест кај пациенти со синдром на немирни нозе“, објавена во списанието JAMA Network Open , истражувачите спроведоа ретроспективна кохортна студија за да проценат дали синдромот на немирни нозе е фактор на ризик за Паркинсонова болест и дали допаминскиот пат е значајно поврзан со обете состојби.
Податоците се добиени од кохортниот примерок од 2002-2019 година на Националната служба за здравствено осигурување на Кореја, база на податоци што претставува 2 проценти од стратифициран случаен примерок од корејската популација. Конечните аналитички групи се состоеја од 9.919 пациенти со синдром на немирни нозе и 9.919 усогласени контролни групи. Просечната возраст при запишувањето беше околу 50 години во обете групи, со 62,8 проценти жени.
Изложеноста на допамински агонисти беше дефинирана како примање прамипексол или ропинирол за време на две или повеќе различни клинички посети, формирајќи ја подгрупата третирана со допамин, додека преостанатите пациенти беа класифицирани како пациенти кои не примале допамин.
Заклучено е дека постои зголемен ризик од Паркинсонова болест
Вкупната инциденца на Паркинсонова болест достигна 1,6 проценти во кохортата со синдром на немирни нозе, што е за 60 проценти повисока од 1 процент кај контролната група. Анализата на подгрупите покажа дека оние кои земале допамински агонист имале само 0,5 проценти инциденца на Паркинсонова болест во споредба со 2,1 процент во нетретирана група.
Авторите заклучуваат дека синдромот на немирни нозе може да биде поврзан со зголемен ризик од развој на Паркинсонова болест. Пациентите со синдром на немирни нозе кои не биле третирани со допамински агонисти имале тенденција да имаат зголемен ризик од Паркинсонова болест и малку пократко време до дијагноза.
Студијата не имплицира дека раната употреба на допамински агонисти ја спречува или одложува Паркинсоновата болест, бидејќи дизајнот на студијата не беше доволно моќен за да го утврди ова, но би можела да укаже на одложување на дијагностичките симптоми или потенцијален невропротективен ефект што би можел да биде предмет на идни истражувања.
Наодите укажуваат на врска помеѓу двете состојби што може да вклучува механизми надвор од допаминергичниот пат. Разјаснувањето на оваа врска и улогата на допаминскиот пат може да го подобри разбирањето на патофизиологијата на обете болести.