Претседателот на Србија, Александар Вучиќ, неодамна ја напушти функцијата претседател на владејачката партија СНС за да основа некакво национално сесрпско надпартиско Народно движење, со кое всушност би сакал да постигне апсолутно мнозинство во Собранието за следните, најверојатно предвремени избори и да си обезбеди години и години власт.
Но, како што изгледа, актуелната политичка криза, која настана по ужасните масовни убиства кои ги поттикнаа најголемите антивладини протести, и проблемите околу Косово го доведоа целиот овој проект во проблеми, ако не и во ќорсокак, поради што Александар Вучиќ добива благ напад на паника.
Александар Вучиќ го дизајнираше ова Народно движење како партиско-коалициона платформа, на која всушност ќе се дефинира себеси како лидер на сите владини партии и организации, особено од десната националистичка и популистичка страна на политичкиот спектар. Со обединување на голем број прорежимски владејачки опции, тој би можел да обезбеди значително мнозинство во Собранието и на тој начин да се обедини против веќе распарчената и разединета опозиција. Покрај тоа, ова ќе ги отстрани компромитирачките тежини на СНС. Конечно, тој е попопуларен од партијата која, се разбира, сè уште ја контролира, иако тоа го препушти на својот партиски другар Милош Вучевиќ. Но, се чини дека погрешно пресметал.
Тој зборуваше за Движењето за прв пат во други политички околности, пред Србија да биде погодена од монструозните масовни убиства во основното училиште „Владислав Рибникар“ и ден потоа масакарот кај Младеновац. Најпрво неговиот план наводно бил замислен како политички „собир“ за одбрана на Косово, но сега тој план се менува во движење од потреба, насочено против антивладините протести со кои се бара негово политичко пензионирање, а неговата цел е јасна – да ја одржи власта стабилна.
Сепак, како што пишува белградскиот весник Danas.rs, Александар Вучиќ се нашол во неволја бидејќи истражувањата покажуваат дека мнозинството од неговите гласачи не ја сфатиле неговата оставка од функцијата претседател на СНС, како и идејата за создавање на над-партиско движење кое би било над СНС. Еве зошто Александар Вучиќ во неодамнешното обраќање до нацијата по којзнае кој редослед најави дека првото полувреме е одиграно и дека треба да се чека второто.
„Во првото полувреме ги покачивме пензиите и платите“, вели Александар Вучиќ и најави дека со Движењето треба да започне нова ера на просперитет за Србија или, како што пишува споменатиот весник иронично, да продолжи „златната ера“. на Александар Вучиќ. Сепак, Билјана Ѓорѓевиќ од партијата „Не давимо Београд“ сепак наведува дека Србија ја има „најголемата социјална нееднаквост во Европа“ и дека таа е земјата која најмногу „промовира насилство и омраза на јавниот простор“.
А Билјана Стојковиќ од партијата „Зајдено“ наведува дека Александар Вучиќ е во паника затоа што му паѓа рејтингот, а планот со Движењето не оди според планот. Според Билјана Стојковиќ, Александар Вучиќ погрешно го проценил моментот кога решил да го основа Движењето и сфатил дека треба да започне поагресивна и поприфатлива кампања за да го објасни значењето на Движењето. Според неа, отсега ќе слушаме за Движењето, за кое Александар Вучиќ ќе збори се и сешто – „вклучувајќи вештачка интелигенција, летечки автомобили, малку жалење, малку победи и огромно количество ветувања“.
„Мајсторот за продавање магла е во својот елемент“, нагласува Билјана Стојковиќ.
Сепак, Александар Вучиќ ги стиска своите соработници на националистичко-конзервативното политичко крило, па Ивица Дачиќ, претседателот на Социјалистичката партија по Слободан Милошевиќ, вели дека – „учеството на СПС во Движењето би било добро за Србија, а потоа и за СПС“. Имено, тој се надева дека ќе успее да остане на власт и дека Александар Вучиќ, колку и да сака да се ослободи од него, сепак мора да соработува со него и да му дава позиции и парчиња од колачот во форма на јавни претпријатија.
Александар Вучиќ би требало да го комплетира Движењето до есен, особено што се шпекулира дека до пролетта 2024 година би можел да распише избори каде, според идејата, би започнала втората половина т.е. второто полувреме – владеење со Србија во следните десет или повеќе години.
