Актерката Вјера Мујовиќ во голема исповед откри непознати детали од нејзиниот приватен живот, кои го одбележаа нејзиното детство и живот.
– Роден сум во Белград. Детството го поминав во Подгорица, поточно Титоград. Бев тивко дете во моето најрано детство. Ме малтретираа постарите роднини на кои ми беше доверено да се грижам – ја започна својата болна исповед нашата актерка.
– Во моето детство најмногу сакав прошетки со татко ми. Се движевме 13 пати и тие прошетки беа најголемата константа и мир. Висечкиот мост на реката Морача што се „тресе“ и не паѓа – ми се допаднаа тие вибрации. И тогаш мајка ми ми кажа како се урна претходниот мост едно утро. Често го замислував тој ужас пред спиење… Навидум бев образован. Но, јас многу пцуев – во себе. Мислев дека возрасните се глупави, затоа што не можеа да откријат колку сум навистина груб…
Мајка ми тренираше спартанство, па ме облече како сираче, до тој степен што беа згрозени. Цело време носев нешто закрпено. Дури и учителката ја молеше мајка ми да ме облече подобро. За среќа, не бев свесен за тоа. А пред да тргнам на училиште, неколку пати ја пресеков главата – еднаш поради вошки, еднаш поради практичност – изјави актерката за Курир, а потоа истакна дека треба да се одмори:
Сега кога вака го набројувам, морам да признаам дека сум уморен – од себе. Како да сум некој досаден гик. Но, тука нема искуства од патување, лудување, славење, солзи, 12 операции, заљубување, среќа, разочарувања, високи… Пријатели, смеење, плачење, сомнежи, радости… Често се чувствувам како да сум живеел толку згуснато што порано беше тешко да се гледа, а камоли да се издржи. Јас сум фаталист и екстремист, но – тоа е многу. Треба да одморам и да престанам. Но, животот не дава, не дозволува.
– Смртта е нешто со кое директно се соочив во последните неколку години. Заминаа старите актери – Милена и Драган, прекрасните млади актери – Маринко Маџгаљ, Глоговац… Замина мојот професор Бајчетиќ. А потоа дојде короната. Останав без тетка, а подоцна и без моите родители. Оставањето на родителите на краток временски период е навистина најголемата тага во мојот живот. Кога тетка ми замина, моето детство заврши. Тоа можеби изгледа лудо, незрело, во овие години на крајот од детството, но навистина беше така. Ги средував нејзините работи, крштениците на дедо ми, баба ми, прабаба ми… Тоа беше станот во кој доаѓав за време на празниците од Црна Гора, каде што ги поминав студентските денови, мојата младост… Во крајот, највредната тетка се грижела во една кутија. Како онаа кутија за чевли во која се оставени сите нечии фотографии, спомната од Момо Капор. Или реченицата на Марина Цветаева што ме расплака: „Живот и смрт во фуснота“. Како голема будала, мислев дека моите родители ќе си заминат на сон. И дека е далеку. Не размислував за болката, за исчезнатите, за солзите, за празнината, за луѓето кои ги сакаа и кои постојано ќе ме потсетуваат на нив и нивните дела. За знаците што доаѓаат од нив. Нивното заминување е најголемата тага во мојот живот – искрена е верата.
– Среќата е во моментите, доаѓа набрзина, треба да се чува во депоата на срцето и душата. Бајката за мојот брак со Стефан, која започна и беше крунисана на рајот, заврши во некои облаци со нејасна форма. Разделување, распарчување… Решиле растојанија. Сите, вклучително и мојот екстремизам и фатализам, можат да траат ограничено, мора да бидат измерени и приземјени. Како и да е, разводот зеде на втор план до смртта на моите родители. јас плачам. Секогаш кога плачам, мислам на мајка ми, која би се лутела со моите солзи. Воопшто не се плашеше од смртта, се навредуваше кога бев тажен поради нејзината болест. Кога ја одбила терапијата, таа рекла: “Живеев исполнет живот, како што сакав! Толку години од сè, па доста е. А таму имам други планови”. Конечно, таа го „виде“ Милош, мојата нова љубов, пред јас. Сега се насмевнувам и ги бришам солзите. А мама и тато ме гледаат од работната маса – заврши Вјера.