Југословенскиот кајакар Матија Љубек беше најодликуваниот југословенски, подоцна хрватски кануист и еден од најуспешните спортисти воопшто. Убиен е во 2000 година во Валпово, под неразјаснети околности.
Да не беше тој трагичен настан, Матија денеска ќе имаше 71 година.
Матија Љубек заедно со Мирко Нишовиќ беше член на најпознатиот југословенски кану екипаж на сите времиња и слободно може да се каже дека тие двајца се најзаслужните за обожавањето на кануто во Југославија.
Еден од најдобрите кануисти на своето време, блесна на Олимписките игри во Монтреал во 1976 година, освојувајќи златен медал и бронзен медал, а веќе во 1979 година заедно со Мирко Нишовиќ на Медитеранските игри во Сплит победи златен медал во дисциплината Ц2 на 500 метри, кои исто така најавија многу успешна соработка во иднина.
Матија Љубек е роден на 22 ноември 1953 година во Белишќе, на Драва, место со долга традиција на кајак. Сепак, тој не се занимавал со спорт од мал, туку многу подоцна.
Верувале или не, Матијас студирал столарија и работел како столар дури и кога решил да почне да весла на 21-годишна возраст, во 1974 година.
Матија на само 15 години дошол во Дрвни комбинат Белишќе, познат во стара Југославија, како неквалификуван работник, но подоцна го научил занаетот. Тренираше и работеше во омбајнот што го среќаваше кога требаше да оди на натпревари или подготовки.
Столарот од Белшиќ излезе од никаде со само две години тренинзи и освои два медали – златен на 1000 метри и бронза на 500 метри. Интересно е што по враќањето во Југославија златниот медал му го врачи на тогашниот доживотен претседател на СФРЈ и Маршал Јосип Броз Тито.
Љубек е освојувач на четири олимписки медали – во Монтреал во 1976 година го освои златниот медал на 1000 метри кану со едно колено и бронзата во редот на 500 метри, а во Лос Анџелес во 1984 година го освои златниот медал на 500 метри кану со двојни колена и сребрениот медал во редот на 1000 метри. На светските првенства освои и три златни, три сребрени и три бронзени медали.
Матија Љубек беше убиен на 11 октомври 2000 година на неговиот праг. Како што тогаш објавија хрватските медиуми, Љубек бил жртва на семеен конфликт. Тој поради сè уште неразјаснети околности настрада од два куршуми од пушка М-48.
Убиството на Марко Варжиќ несреќниот Љубек го плати со живот. Тоа беше злосторство што ја потресе Хрватска. Подоцна беше кажано дека сè се случило поради спор околу наследството на куќата.
На судењето како причини за трагедијата беа наведени заладените семејни односи, односно имотните спорови за куќата во која живееле Варжиќ и мајката на Матија, Тонка. Обврската да ја „чуваат“ старицата ја презеле најмладата ќерка и нејзиниот сопруг.
Конфликтите во нивното семејство не биле ретки. Додека Матија беше на Олимписките игри во Сиднеј во септември 2000 година, Варжиќ му истури со сода Тонка на лицето, по што реши да го смени тестаментот. Потоа следеше одмаздата на Марко Варжиќ, кој во крвава ,,гозба” уби неколку луѓе, меѓу кои и Матија Љубек, пишува „Вечерњи.хр“.
На почетокот не сите го сфатија ужасното злосторство како такво, па имаше и бизарни настани организирани од оние кои не жалат за трагедијата. Така, семејството на починатата спортска легенда нашло свинче пред кафулето за наплата на придонеси за убиецот, а соседите не сакале да сведочат за овој случај.