НАТО целосно ја поддржува Украина во војната против Русија, но не смее директно да се меша.
„НАТО не е во војна со Русија“, изјави пред неколку дена белгискиот премиер Александар Де Кро на Самитот во Вилнус. Изјава со која уште еднаш е јасно дека НАТО не учествува во директната војна во Украина. Во завршниот документ на Самитот, член 13., прецизно е наведено: „НАТО продолжува со испораката на итно потребна несмртоносна помош за Украина“.
Затоа официјална Москва беше релативно блага во реакциите на документот на НАТО, но бурно реагираше Дмитриј Песков, портпарол на Кремљ, кој истакна дека – „со обезбедување какви било безбедносни гаранции за Украина, овие земји всушност покажуваат непочитување на меѓународниот принцип на неделива безбедност. Со давањето безбедносни гаранции на Украина, тие навлегуваат во безбедноста на Русија“, ги пренесе неговите зборови руската медиумска агенција ТАСС.
‘Овие земји’ се Г-7 (САД, Германија, Франција, Јапонија, Италија, Канада и Велика Британија) кои објавија заедничка декларација за поддршка на Украина за време на Самитот во Вилнус.
Во документот се повторува „непоколебливата посветеност на стратешката цел за слободна, независна, демократска и суверена Украина, во меѓународно признати граници, способна да се брани и да ја одврати идната агресија“. Следниот дел од документот се смета за особено важен: „Во случај на иден руски вооружен напад, имаме намера веднаш да се консултираме со Украина за да ги утврдиме соодветните следни чекори. Имаме намера, во согласност со нашите законски и уставни обврски, да ја обезбедиме Украина со брза и постојана безбедносна помош, модерна воена опрема во доменот на копно, море и воздух и економска помош и други трошоци за Русија, како и се консултира со Украина за нејзините потреби додека го користи правото на самоодбрана содржано во член 51. од Повелба на ОН“.
Членот 51. вели дека – „ништо во оваа Повелба нема да влијае на природното право на индивидуална или колективна самоодбрана во случај на вооружен напад врз членка на Обединетите нации додека Советот за безбедност не преземе мерки неопходни за одржување на меѓународниот мир и безбедност“. Русија е во Советот за безбедност и има право на вето, а акцентот е ставен на „колективна самоодбрана“.
Преведено од дипломатски јазик, најсилните воени сили на НАТО освен Турција, која се согласија да ја изгради фабриката за беспилотни летала во Украина и гарантираат воена заштита на Украина речиси на нивото што го нуди членот 5. од НАТО, кој дефинира колективна одбрана. НАТО не може да даде таква гаранција, како што прецизира Алекандар Де Кро. Доктрината беше воспоставена на почетокот на руската агресија врз Украина од страна на командантот на Здружениот штаб на Армијата на САД, генерал Марк Мили: „Нема кинетички конфликт на американската армија и НАТО со Русија“. Аргументацијата е разбирлива, конвенционален конфликт на тоа ниво речиси неизбежно води до нуклеарен.
Декларацијата на Г-7 го следи и четвртиот постулат на доктрината на Марк Мили: „Зајакнете ја Украина и дајте ѝ средства за борба“. Според договорот, секој од потписниците ќе работи со Украина на специфични, билатерални, долгорочни безбедносни обврски и аранжмани за обезбедување одржливи сили способни да ја бранат Украина. Во документот се прецизирани формите на безбедносна помош во кои предности имаат воздушната одбрана, артилеријата и огнот со долг дострел, а токму поради тоа официјален Киев често го критикуваше Западот.
Поддршка за понатамошен развој на одбранбената индустриска база на Украина, продолжување на размената и соработката во областа на разузнавањето и поддршката за сајбер одбрана: „Така, се додека Киев не е во НАТО, односно додека трае војната со Русија, стратегијата за компензација вклучува зајакнување на билатералните одбранбени договори, почнувајќи од земјите Франција, Германија, Велика Британија и САД“.
Поддршката не е безусловна: Киев мора да продолжи со реформите во одбранбениот сектор, но и во владеењето на правото и борбата против корупцијата. Г-7 сака, кога војната ќе престане, реформирана Украина која ќе може да биде партнер на НАТО и ЕУ.
Станува збор за безбедносниот модел што, на пример, САД го склучија со нашата земја, Македонија, откако ние не можевме да влеземе во НАТО поради противењето на Грција, која побара промена на името, за да им биде јасно на можните деструктивни актери дека со посегнување на безбедноста на сегашна Северна Македонија, влегуваат во спор со САД.
Украина доби гаранција од моќна група земји на кои треба да се додаде договор со Турција. Поради сето ова, разбирливо е што Димитриј Песков остро ја критикуваше самата идеја на Декларацијата бидејќи таа трајно го уништува планот на Владимир Путин да го „истроши Западот“ во поддршка на Украина. Уште еден стратешки пораз за властите во Москва и „императорот“ од Кремљ.