Сите знаеме за Тони Кукоч, Дино Радја и секако за Крешимир Ќосиќ и Божа Маљковиќ. И сепак, едно име кое е целосно заборавено е Михаило Мановиќ Цврца, легендарниот кошаркар
на Југопластика од Сплит ! Роден во Белград, кој поминал повеќе од една деценија во Југопластика, почнал да игра кошарка во Раднички од Црвениот крст, а сега живее собирајќи шишиња во Сплит, заборавен од сите!
„За жал, еден постар господин кој собира шишиња од контејнери долго време е дел од секојдневниот живот во Хрватска. Многу пензионирани едукатори се доведени до токму таков работ на егзистенцијата, но еден од оние што одговараат на горенаведениот опис во Сплит не припаѓа на таа орда луѓе кои некогаш, како ценети граѓани на општеството, ги воведуваа децата во светот на знаењето, живееја среќно од нивната плата и имаа социјални права кои – ах, каков сон! – им гарантираа достоинствена старост“, напиша таа. „Слободна Далмација“ за Мановиќ, инаку освојувач на два јуниорски сребрени медали од големи натпреварувања со младинската репрезентација на Југославија.
„ Бев „террибл“ на мојата генерација, момче кое се насмевнуваше на одличната спортска кариера, која ја постигнав. Мојот подем започна кога, како 16-годишник, откако играв во првиот тим на Раднички, се преселив во Сплит, кој на 13 јануари 1968 година, со одлука на Градскиот комитет на СК Југославија, стана Југопластика, бидејќи истоимениот производствен гигант стана официјален спонзор на клубот. Пред тоа, бев во Сплит само двапати: еднаш на патување, односно пред да се качам за Бадија на Корчула, и еднаш на натпревар со Раднички“, рече тој.
БЕВ ЖОЛТ, СЕГА ЖИВЕАМ НА ЖОЛТИ КОНТЕЈНЕРИ
Во едно трогателно интервју дадено од Михајло Мановиќ, тој истакна дека постои одредена симболика во фактот што сега живее собирајќи шишиња во контејнери…
,,Околу Сплит, собирам шишиња во контејнери. Има одредена симболика тука / Бев жолт, тоа беше бојата на дресовите на Југопластика, а контејнерите се исто така жолти. По сите одлични резултати, јас сум заборавен. Знам дека луѓето се заборавени, некаде повеќе, некаде помалку, но јас имам тенденција да бидам заборавен “, рече Михајло во интервју за „Моцарт Спорт“.
Иако вели дека „тенденциозно заборавил“, тој сè уште го сака својот Сплит. тој за „Слободна Далмација“ рече дека таму сè уште има среќни денови, а особено е среќен кога го пуштаат во театарот!
„Исто така, би сакал да можам почесто да одам во театар, но не можам да се жалам бидејќи понекогаш мојата пријателка ми се јавува кога има билети. Ја сакам културата, го сакам Сплит, морето, долгите прошетки во Жњан и пливањето навечер во лето, по долг топол ден, кога ќе соберам доволно шишиња претходниот ден. Не се срамам, таков е животот. Таков е, мој е“, рече тој.
СМРТТА НА НЕГОВИОТ СИН ГО СКРШИ…
По неговата играчка кариера, тој се занимаваше со бизнис, но не успеа, а потоа дојде војната. Тој морал да избега во Белград со своето семејство, а таму неговиот син Јован почнал да игра кошарка за него. Играше на позицијата плејмејкер, започна во Белград, а најмногу се истакна во Хрватска и Португалија. На Пиринеите играше за Оваренсе и Португал Телеком, во Хрватска за Алкар и Сплит, но и за Дижон, Македонијакос и Приштина. Тој штотуку ја заврши сезоната во Приштина, дојде во Белград и беше убиен по грешка!
„Кога започна војната, со син ми Јован отидовме кај мајка ми во Белград. Повторно се снајдов, во 1994 година станав тренер на првиот тим на БАСК, а потоа и спортски директор. Добив плата, живеев, син ми порасна и некако сè си дојде на свое место. Сепак, мојот живот од корен го промени една трагедија. Син ми беше убиен во 2007 година, кога беше на прагот од триесет години, а јас имав 58 години“, рече Мановиќ, кој тогаш имаше здравствени проблеми кога доби рак, па беше на работ на смртта и успеа да се извлече.
,,Се разболев сериозно, имав операција на бубрег, жолчно кесе и дванаесетпалечно црево, речиси умрев од сепса. Се пензионирав, мајка ми почина, сестра ми исто така. Останав сам, без ништо и донесов одлука да се вратам во Сплит. Беше пред четири години… Во 1960-тите, избрав да станам граѓанин на Сплит затоа што тој град ми даваше најголема радост. Денес сум бездомник, добивам помош што не ми е доволна за живот, но сум среќен човек. Собирам пластични шишиња, имам пријатели, имам што да јадам и се снаоѓам со сместување.“
Во 2007 година, Јован Мановиќ беше убиен во кафулето „Зодијак“ по грешка, бидејќи во конфронтацијата меѓу две криминални групи на 9 мај, тие мислеле дека е пријател на Андрија Драпшковиќ. Наемниот убиец Миланко Ивановиќ (21) од Чајетина е осуден на вкупно 40 години затвор заедно со Бојан Бачковиќ од Ужице. Во таа прилика, Мирко Николиќ, познат и како Црногорац, бил застрелан, но преживеал.