Висцеларната маст, која се акумулира длабоко во абдоминалната празнина околу виталните органи како што се црниот дроб и панкреасот, е еден од најопасните видови маснотии во телото. Таа е поврзана со сериозни здравствени состојби како што се дијабетес, срцеви заболувања, мозочен удар и замастен црн дроб.
Кардиологот д-р Прадип Џамнадас предупредува дека прекумерното внесување шеќер го зголемува нивото на инсулин, што го поттикнува телото да складира ваков вид маснотии. Тој го посочува повремениот пост како ефикасна стратегија против овој проблем, кој ги намалува нивоата на инсулин и го поттикнува телото да ги користи складираните маснотии како извор на енергија.
Како шеќерот и инсулинот го поттикнуваат формирањето на висцерална маст
Д-р Џамнадас објаснува дека честото консумирање храна богата со гликоза го стимулира панкреасот континуирано да лачи инсулин. Ако ова се случува редовно, нивото на инсулин во телото останува хронично покачено, што со текот на времето води до инсулинска резистенција. Потоа на телото му е потребен уште повеќе инсулин за да одржува нормално ниво на шеќер во крвта. Оваа состојба фаворизира акумулација на маснотии, особено во абдоминалната област.
Високите нивоа на инсулин, исто така, му сигнализираат на црниот дроб да складира вишок гликоза како маст. Резултатот е замастен црн дроб и нови масни наслаги околу внатрешните органи. За разлика од поткожното масно ткиво, висцералната маст е особено опасна бидејќи предизвикува хронично воспаление и го зголемува ризикот од срцеви и метаболички заболувања.
Овие тврдења се поткрепени со студија објавена во Националните институти за здравје (NIH), во која се споредени ефектите од повремениот пост и редовното ограничување на калориите. Групата што постела ги намалила висцералните масти за дури 33 проценти, додека групата со ограничен внес на калории постигнала намалување од 14 проценти.
Високиот инсулин е тивок ризик кој често поминува незабележано.
Д-р Џамнадас нагласува дека покачениот инсулин е штетен дури и кога нивото на шеќер во крвта е во нормални граници.
„Ако некој хормон е постојано присутен во телото, телото со текот на времето станува десензибилизирано на него. Значи, панкреасот мора да лачи уште повеќе инсулин за да го намали шеќерот во крвта“, објаснува тој.
Овој механизам го принудува телото да ја претвори гликозата во масти, кои потоа се таложат околу црниот дроб и панкреасот. Затоа луѓето кои консумираат многу шеќер, иако можеби не добиваат значително на тежина, можат да имаат истакнат стомак, што често е знак за акумулирана висцерална маст и сериозен ризик по здравјето.
Зошто постењето е поефикасно од едноставното намалување на калориите
Според д-р Џамнадас, постењето функционира поинаку од традиционалните диети. Кога постиме, нивото на инсулин опаѓа бидејќи нема постојана стимулација на панкреасот. Ова му овозможува на телото да ги користи складираните масти како извор на енергија, наместо да користи шеќер од храната.
За разлика од ограничувањето на калориите, кое може да го забави метаболизмот, постењето активира специфични процеси. Во текот на првите 12 часа од постењето, телото користи гликоза складирана во црниот дроб и мускулите. После тоа, започнува разградувањето на мастите, а висцералните масти се меѓу првите што се губат.
Метаболички придобивки од интермитентниот пост
Постот влијае на начинот на кој телото ја користи енергијата. Д-р Џамнадас објаснува дека конвенционалните диети предизвикуваат пад на метаболизмот и губење и на масти и на мускулна маса. Меѓутоа, со постот, телото се потпира на сопствените резерви на масти, а воедно го штеди мускулното ткиво.
Со искористување на складираните масти, особено во абдоменот, постот не само што го намалува обемот на половината, туку и го намалува воспалението во телото. Покрај тоа, се подобрува чувствителноста на инсулин, што дополнително го намалува ризикот од дијабетес тип 2, срцеви заболувања и замастен црн дроб. Со комбинирање на постот со балансирана исхрана и намален внес на шеќер, можно е брзо и ефикасно да се подобри метаболичкото здравје.