Катастрофален земјотрес и цунами се неизбежни за северозападниот брег на Тихиот Океан, велат научниците.
Планирањето за ова значи да се замисли катастрофа за разлика од се што некогаш ги погодило Соединетите држави.
„Пред 30 или 40 години не ни знаевме дека се можни големи земјотреси на северозападниот дел на Пацификот“, вели Диего Мелгар, сеизмолог од Универзитетот во Орегон.
Научниците сега знаат дека зоната на субдукција на Каскадија може да предизвика земјотрес со јачина од 9 степени, проследен со цунами, што е токму она што се случи во Јапонија во 2011 година .
„Имаме мостови, згради, болници, училишта, сета оваа инфраструктура која се наоѓа на места каде што може да оди цунами. Дали овие згради можат да преживеат земјотрес и цунами што ќе следат? „Одговорот е не“, според Корина Ален, главен геолог за опасност во Геолошкиот институт Вашингтон.
„Она што ме држи буден во текот на ноќта е да знам дека не ги преземаме потребните чекори, доволно брзо, за да ги заштитиме нашите луѓе“, рече Јумеи Ванг, висок советник за инфраструктура и ризик на Државниот универзитет во Портланд.
Геолошките записи во регионот покажуваат, во просек, овие мега земјотреси и настани од цунами се случуваат на секои 500 години.
Не постои начин да се предвиди кога ќе се случи следно, но се очекува да се случи повторно во следните 200 години – или помалку.
За оние кои живеат и летуваат долж крајбрежниот северозападен Пацифик, преживувањето на цунами кое доаѓа 15 до 30 минути по земјотрес зависи од тоа колку брзо можат да стигнат до повисоките места.
Но, можеби нема безбедно место да се оди.
Во тој случај, вертикалните структури за евакуација изградени во зоната на цунами се од витално значење.
Овие структури помогнаа да се спасат илјадници животи во цунамито во Јапонија во 2011 година.
Само три се изградени во северозападниот дел на Тихиот Океан, а се планирани уште четири. Но, се проценува дека само во Вашингтон се потребни 50.
Секоја од трите постоечки структури може да собере помеѓу 400 и 1.000 луѓе, да достигне висина до 76 метри и да варира по цена. Најскап, со 62 милиони долари, е Центарот за поморски науки во Орегон.
Она што е помалку јасно е дали луѓето се подготвени да инвестираат милијарди долари за да се подготват за нешто што можеби нема да се случи 200 години.
А проблемот е што никој не знае уште колку време останува.