Во текот на првите два дена од заседанието на Генералното собрание на Обединетите нации, девет земји одлучија да ја признаат независноста на државата Палестина, но целосните права што им припаѓаат нема да им дојдат поради блокадата што ја спроведе САД во Советот за безбедност на ОН.
Палестина беше призната како независна држава во изминатите неколку дена од Португалија, Велика Британија, Австралија, Канада, Сан Марино, Малта, Луксембург, Монако и Франција.
Ова го зголеми бројот на земји што ја признаваат Палестина на 156, а бидејќи ОН има 193 полноправни членки, малку повеќе од 80 проценти од земјите во ова универзално меѓународно тело сега ја признаваат независноста на палестинската држава.
Сепак, полноправно членство нема да се случи, а причината за ова е блокадата што САД ја спроведуваат со децении, користејќи го своето право на вето во Советот за безбедност на ООН.
Трнливиот пат до независност трае веќе 14 години
Формалниот процес на признавање на палестинска држава, барем во ОН, започна во 2011 година, иако повеќето земји ја признаа Палестина уште порано, вклучително и Босна и Херцеговина, која го стори тоа во 1992 година.
Потоа, Махмуд Абас, претседателот на Палестинската самоуправа, започна дипломатски напори за прием на оваа држава како полноправна членка на ОН, што се смета за формален прием на земја во меѓународната заедница.
Без оглед на кампањата против иницијативата за палестинска државност предводена од Израел, со помош на САД, беше јасно дека повеќето земји се подготвени да ја прифатат Палестина во заедницата на нации.
Ова се докажа во септември 2012 година, кога 138 земји-членки на ОН во Генералното собрание гласаа Палестина да добие статус на „набљудувач нечлен“. Само девет земји беа против оваа иницијатива, а 41 се воздржаа.
Напорите за признавање повторно се интензивираа, но Америка блокира
Промената на статусот делумно ја суспендираше иницијативата Палестина да стане полноправна членка, иако интензивирањето на овие напори се случи повторно во 2024 година, како одговор на израелската агресија.
Сепак, за една земја да добие целосен статус во ОН, потребно е гласање од најмалку девет земји-членки на Советот за безбедност, а ниедна од петте постојани членки (САД, Кина, Русија, Велика Британија и Франција) не може да биде против тоа.
Дури 12 земји-членки на Советот за безбедност гласаа на 18 април 2024 година да му предложат на Генералното собрание на ОН да ѝ додели статус на полноправна членка на Палестина.
Сепак, додека двете земји се воздржаа, претставниците на САД гласаа против и со тоа ја отфрлија оваа иницијатива.
САД и Израел не успеаја да го спречат Генералното собрание, каде што немаат право на вето, да предложи давање статус на полноправна членка на ОН на Палестина во мај истата година, со 143 гласа „за“, што е повеќе од потребното двотретинско мнозинство.
Дури и правото на глас во ОН не би им значело многу на Палестинците
Кога ќе се земе предвид времето на целата ситуација, јасно може да се дојде до заклучок дека, иако пофални, чекорите што ги презедоа земјите што ја признаа Палестина го сторија тоа знаејќи дека тоа не го менува значително статусот на оваа земја, ниту пак ги подобрува животите на Палестинците кои во Газа, но и на Западниот Брег, страдаат од интензивен израелски терор.
Поедноставно кажано, признавањето на Палестина се симболични потези што не значат многу, бидејќи прашањето е каква конкретна промена ќе им донесе тоа на граѓаните на оваа земја.
Исто така, прашањето за признавање на Палестина, пред сè како полноправна членка на ОН, е исто така прашање на време.
Имајќи предвид дека Израел прави и спроведува планови за масовно раселување на Палестинците од Газа, во исто време додека ги проширува нелегалните населби на Западниот Брег, се поставува прашањето како ќе изгледа палестинската територија, веќе поделена на два дела, кога (конечно) концептот на правото на држава за еден народ ќе се прошири и на Палестинците.