Музичката ѕвезда од 80-тите, Миладин Шобиќ, кого некои го нарекуваат најголемата мистерија на балканската сцена, е роден на Божиќ 1956 година.
Миладин Шобиќ останува нерешлива енигма на југословенската рок музика, од неговите почетоци до неговото ненадејно повлекување од музичката сцена, иако му предвидуваа одлична кариера, како онаа што ја имаше Ѓорѓе Балашевиќ .
Инспириран од студентскиот живот, ги создава своите први хитови, а во 1975 година ја објавува својата прва песна „То сам ја“, која во тоа време добива статус на студентска химна во приватните студентски кругови во Дубровник. Една година подоцна, на музичкиот фестивал Омладина ’76 го освои второто место со песната „Дај нам неба“.
Сепак, патот го носи во Сараево, каде го доживеал врвот на кариерата, а таму снимил два албума кои постигнале голем успех во регионот.
Неговата едноставност и непосредност го направија музичар кој ги надмина жанровските поделби.
Во времето на неговиот најголем успех, Миладин доживува семејна трагедија кога неговата сопствена сестра Шехерезада умира по долга и тешка битка со ракот. Оттогаш, Шобиќ официјално не се огласи, а во јавноста кружеа приказни дека исчезнал без трага, дека се замонашил, а некои велеа дека е мртов, некои дека се населил во Херцег Нови. И покрај разговорите за неговото враќање, тој никогаш не се врати на музиката.
Миладин Шобиќ успеа да се наметне на врвот на новиот бран како задоцнет протагонист на југословенската акустична сцена од седумдесеттите, која најде едно од последните засолништа пред панкерската инвазија во сараевскиот Дискотон. Пред него таму се населила и кантавторката Јадранка Стојаковиќ.
Во средината на 1970-тите, Шобиќ дојде од родниот Никшиќ да студира туризам во Дубровник, каде акустиката ја водеа неговата идна пријателка Ибрица Јусиќ и тогаш доста популарното дуо Буцо и Срѓан. Нему во иста мера влијаеше и познатиот бенд “С времена на време”, од чиј најголем хит Џони Штулиќ подоцна ја зема титулата „Сунчана страна улице“.
Во тоа време, акустичните музичари беа многу поприфатливи од бучните рокери и претставуваа речиси неизбежен декор на младински работни акции. Не предизвикуваа немири и не бараа дополнителен звук. Сè што требаше да направат е да го предадат микрофонот зад кој некој младински активист штотуку одржа говор за достигнувањата на револуцијата.
Албумот „Барутана љубави“ требаше да биде круна на неговата кариера, но остана недовршен засекогаш. Во последните неколку години можеше неколку пати да прочитате како се подготвува за големо враќање на сцената и полека снима нови песни во Будимпешта и Трст.
Според неверодостојниот извештај, тој е виден во Виена како снима албум со четири нови песни, шест необјавени од „Барутани љубови“ и нови верзии на долгогодишните хитови „Кад би доша Марија“ и „Ашик ајша“. Неговиот камбек настап на фестивалот во Будва го најавија и Црногорците, но повторно ништо не се случи. Илко Чулиќ напиша дека Миладин Шобиќ остана една од најголемите мистерии на балканската естрада.
Потоа во 2013 година медиумите беа преплавени со веста дека доживеал мозочен удар, но набрзо се опоравил за да ја добие наградата Тринаесетти јули во 2016 година во Подгорица. Тој беше номиниран за ова најважно признание во Црна Гора од публиката која организираше своевидно движење „Од пријател до пријател“ при што за многу кратко време беа собрани над 10.000 потписи за поддршка.
Можеби една од најубавите приказни поврзани со Миладин Шобиќ е онаа кога неговите обожаватели го сретнале во возот од Подгорица за Никшиќ.
Лука објави фотографија и го опиша искуството.
-Најубавиот момент во животот ми беше кога се возев од Подгорица до Никшиќ со мојот најдобар пријател, одевме на рок концерт во пабот Монтенегро.
На перонот, додека го чекавме возот, го видов. На другиот му реков: „Ене го. Тоа е тој“.
„Нема шанси“, одговори тој, „чукаш, си пиел“.
„Јас не сум, тој е“.
Влеговме во возот, кога неколку минути подоцна низ прозорецот видов дека и тој се качува во нашиот воз. Влегува со она што мислам дека му е сестра и седи веднаш до нас. Од целиот празен воз. Судбина, што е…
Целосно ми се скинаа нозете, срцето почна да ми чука посилно и сите тие клишеа и излитени фрази кога си блиску до идол.
Кога дојдов, веќе стигнавме во Никшиќ. Малку пелтечејќи го замолив да се слика, а тој се насмеа. Тој вели: „Сине, не можам да се сликам со тебе, но можам да ти дадам нешто многу повредно“.
Гушни ме. Навистина верувам дека умрев тој ден и дека од тогаш сè е сон. Вечен. Понудете ни да направиме кратка прошетка низ Никшиќ. Одевме и се сеќавам на секој збор што ми го кажа, но не би го споделал овде.
Во еден момент ми рече:
“Знаеш што? Ајде да се сликаме. Само треба да се погрижиме да нема реклами во позадина.”
Се сликавме, тој отиде во неговиот стан, во идната улица на Миладин Шобиќа, а јас и мојот пријател никогаш не отидовме на тој концерт, но однесовме пиво до продавница, седнавме во паркот и не го почувствувавме студот. Не разговаравме многу, таа вечер се сретнавме со Миладин Шобиќ.
Доволно за еден живот. Иако веројатно нема да ме памети, јас ќе го сакам исто како татко ми, вујко ми или вујко ми. До смрт. – Лука Мандиќ