Историјата и формирањето на Месечината ги збунуваа астрономите со векови. Сега научниците открија дека најголемиот сателит на нашата планета е 40 милиони години постар отколку што се мислеше, а ова откритие помага попрецизно да се одреди геолошкото потекло на Месечината.
„Времето на формирање на Месечината е важно затоа што дури после тоа Земјата стана планета погодна за живот на која може да постои живот до денес“, изјавил за Newsweek, Филип Хек, професор од Универзитетот во Чикаго.
„Месечината помага во стабилизирање на оската на ротација на Земјата. Плимата и осеката на Земјата и месечевата светлина влијаат на океаните и биосферата на Земјата. Месечината е причината поради која нашиот ден има 24 часа. Подоброто разбирање на неговото потекло е секако фасцинантна тема“, додава Филип Хек.
Денес, најприфатената теорија за потеклото на Месечината е дека пред повеќе од четири милијарди години, џиновски објект со големина на Марс удрил во Земјата и предизвикал раздвојување на парче од планетата. Најголемиот од фрагментите формирани во тоа време наводно станале бела сфера со кратери, каква што денес ја гледаме како Месечина. Но, сè уште е мистерија кога точно се случило тоа.
Користејќи ги месечевите кристали од мисијата „Аполо“ во 1972 година, Филип Хек и неговиот тим успеале да го одредат ова попрецизно.
„Овие кристали се најстарите познати цврсти материи настанати по огромен удар. И бидејќи знаеме колку се стари овие кристали, тие служат како водич за времето на формирање на Месечината“, додава Филип Хек.
Овие ситни кристали, кои се сопственост на НАСА, се пронајдени во примероци од лунарната прашина и го содржат минералот циркон и елементите силициум и кислород.
„Кристалите на циркон се вообичаени во карпестата кора на Земјата, Месечината, Марс и астероидите како Веста. Ги има во магматските карпи како што е гранитот. Цирконите се многу тврди и цврсти, така што можат да го преживеат распаѓањето на карпите. Затоа, можно е да се најдат во седименти и седиментни карпи. Кога се формираат циркони, тие можат да вградат ураниум во нивните кристали, но не и олово. Ова значи дека целото олово во цирконите доаѓа од распаѓањето на ураниумот“, објаснува Филип Хек.
Неговиот тим ги проучувал кристалите атом по атом и можел да утврди колку атоми во кристалот биле подложени на овој процес на радиоактивно распаѓање. Ако се знае приближно колку време е потребно за да се случи ова распаѓање, оваа анализа може да се користи за прецизно одредување на времето на формирање на кристалите.
„По нашата анализа, нема сомнеж за староста на цирконот од 4,46 милијарди години. Бев многу среќен кога видов дека со нашата нова студија може да се утврди староста на кристалот без сомнение“, заклучува Филип Хек за Newsweek.
Оваа студија беше објавена во списанието Geochemical Perspectives Letters на 23. октомври. Тоа покажува зошто собирањето примероци од вонземски дестинации може да биде корисно за идните генерации.
„Оваа студија е направена на примерок кој бил собран и донесен на Земјата пред 51 година, во 1972 година. Тогаш научниците не можеле ни да замислат какви видови анализи правиме денес. Можеме да собереме примерок и да го зачуваме со децении или подолго за идните генерации со најновите инструменти да можат да решаваат научни прашања“, вели Филип Хек.