Отпорот на Украина против инвазијата на Владимир Путин го урна митот за руската непобедливост – сега сите знаат дека Русија не е непобедливата империја што Москва се обиде да ја прикаже – и надвор и внатре.
И како што Русија се обидува да каже дека Украина е нивна земја, другите земји гледаат на превзимање парчиња руска земја, гледајќи можност бидејќи војната покажува колку е слаба руската војска.
Народите во Русија, од друга страна, го чекаат вистинското време „да го избркаат насилникот“. Затоа, Кремљ треба да биде внимателен во промовирањето на свет во кој е прифатливо да се заземе територија со сила – затоа што со тоа само ги повикува другите да бараат делови од Русија за себе.
Јапонија беше првата земја што го прекина молкот по сеопфатната инвазија на Украина минатата година. Токио вели за Курилските острови дека – „е целосно неприфатливо северните територии допрва да се вратат откако беа нелегално окупирани од Советскиот Сојуз пред 77 години“. Оваа анексија доведе до протерување на Јапонците од јужните острови и оттогаш двете земји не можат да постигнат компромис.
Разговорите пропаднаа кога Владимир Путин покажа дека не е подготвен да ја подели земјата, туку само да добие нова.
Потоа Кина почна да црта мапи со означување на дел од Сибир и рускиот Далечен Исток како првично кинески. Големи површини кинеска земја биле припоени кон Русија во XIX век. Не можејќи да ја врати оваа територија по мирен пат, Пекинг ја продолжи својата економска експанзија околу Бајкалското Езеро и активно купи и изнајмува земјиште во близина на границата.
Во Полска, пак, постојат приказни кои сугерираат дека Русија го окупирала Калининградскиот регион во 1945 година и дека Варшава има право на тоа. Турција, Азербејџан, Казахстан, па дури и Украина исто така би можеле да имаат интерес да се борат за руска земја. Киев, всушност, има за цел да ги врати своите граници од 1991 година и да стави крај на војната.
Руските борци кои се инфилтрираа во регионот на Белгород под украинско знаме му послужија како потсетник на Владимир Путин дека другите можат да ги вратат своите „исконски територии“. Додека Москва се стреми да ги прошири своите европски граници, националните автономии во Русија и нивните лидери во егзил предвидуваат деколонизација на Русија, сонувајќи за нејзина поделба на 34 независни држави.
Засега нема национално-ослободителни движења поради тешко угнетување и прогон во Русија.
Кога се распадна Советскиот Сојуз, неколку руски региони го прогласија својот државен суверенитет, но беа замолчени. Овие региони имаат устави кои ги прикажуваат како посебни држави, со договори за поделба на власта кои ги регулираат нивните односи со Москва. Овие норми се „заспани“, но можат да се активираат штом режимот ја покаже својата неспособност да ја држи империјата под контрола.
Кремљ ги оправда стравувањата од можна борба за суверенитет во Русија. Руската економија се потпира на прераспределбата на ресурсите од регионите до Москва. Можноста за стекнување контрола врз сопствените финансии може да ги поттикне локалните елити да бараат независност. Уништувањето на Чеченија им покажа на другите националности насилно припоени кон Русија како Москва се справува со „сепаратистите“. Сепак, Кремљ го турка населението во овие региони на работ, фрлајќи го нивниот народ на бојното поле во Украина како топовско месо.
Најсиромашните региони во Русија се најпогодени од воениот рок. Во Дагестан, Калмикија и Бурјатија се одржаа антивоени собири, а водачите на републиките се изјаснија против регрутирањето. Тие чувствуваат дека се третирани како граѓани од втор ред врз основа на нивната етничка припадност – во споредба со оние што живеат во Санкт Петербург или Москва. Зголемениот број ковчези кои се испорачуваат од линијата на фронтот до малите градови и села дополнително го разгорува огнот. Откако ќе се запали, ослободителното движење може да зафати бројни региони, оставајќи ги само оние територии цврсто врзани за рускиот наратив и неподготвени да се ослободат од империјалното владеење на режимот.
Украинската влада смета дека империјалистичките амбиции на Русија мора да завршат со правда за сите. Украина инсистира дека за да се постигне траен мир во Источна Европа, руските трупи мора да го напуштат не само Крим и Донбас, туку и Придњестровје, Абхазија и Нагорно-Карабах. Тоа е идеалистички сон, речиси невозможен, бидејќи Владимир Путин нема да даде ни педа земја бесплатно. Сепак, Москва би било мудро да внимава на грбот. Таа би можела да го жнее она што го посеа, ако руската земја се покаже премногу примамлива за нејзините соседи – и нејзините угнетени граѓани.