Професорот по физика на Универзитетот во Портсмут Мелвин Вопсон тврди дека сите сме избрани уште од раѓање да станеме ликови во напредниот свет на вештачката интелигенција.
Во блокбастерот „Матрикс“, луѓето беа заробени од вештачката интелигенција за да ја користат топлината на нашето тело за да ги напојуваат своите компјутери. Иако ова звучи директно надвор од научна фантастика, еден професор по физика вели дека можеби живееме во симулација во стилот на „Матрикс“.
Вонреден професор по физика на Универзитетот во Портсмут, Мелвин Вопсон, верува дека голем број секојдневни индиции сугерираат дека овој свет не е онаков каков што изгледа. Сега тој се зафати со хипотетичко и филозофско прашање: „Ако живееме во виртуелна симулација, која е поентата?“
Говорејќи исклучиво за MailOnline, тој наведува три теории, меѓу кои и дека сите сме избрани уште од раѓање да станеме ликови во напредниот свет на вештачка интелигенција.
„Сите овие сценарија функционираат под контрола на мастер вештачка интелигенција, создадена, се разбира, со идна повторување на нашата цивилизација“, рече професорот Вопсон, додавајќи:
Un scientifique réputé tente de démontrer que nous vivons dans la matrice.
— JV – Jeux vidéo (@JVCom) May 4, 2024
C’est très sérieux : le Dr Melvin Vopson mène des études approfondies pour tenter de démontrer que les lois de la physique pourraient tout simplement répondre à un code informatique. pic.twitter.com/NZYMxZVttk
„Можно е никој повеќе да не е буден и да сме заробени во симулирана реалност, контролирана од вештачката интелигенција“.
Таканаречената „теорија за симулација“ е популарна меѓу другите личности, вклучувајќи го и Елон Маск, кој рече дека шансите да живееме во „земјена реалност“ – реалниот универзум наспроти симулираниот – се „еден во милијарда“.
Професорот Вопсон, чие истражување се фокусира на експериментални и теоретски студии во применетата и фундаменталната физика, нагласува дека овие три сценарија се шпекулации, а не нешто поткрепено со научни истражувања. Но, некои од неговите истражувања на Универзитетот во Портсмут покажаа дека целиот универзум е симулирана конструкција или џиновски компјутер.
Првата теорија е дека избравме да влеземе во симулацијата при раѓање чисто како форма на забава – да ги забавуваме и окупираме нашите умови. Реалниот свет што решивме да го оставиме зад себе не е многу интересен, вели теоријата, па луѓето создадоа многу поинтересна, ако и измислена, приближување на животот – врвната VR игра. И со својата плејада озборувања за познати личности, спортски настани, политички скандали и многу повеќе, актуелната сапунска опера на модерното постоење е сè само не досадна.
„Ја создадовме симулацијата како место за забава во кое можеме да избереме да влеземе (при раѓање) и да доживееме сосема нов живот со сите негови компоненти“, рече професорот Вопсон.
Што се однесува до тоа како при раѓањето имавме капацитет да донесеме одлука да влеземе во симулацијата, можно е нашата свест да го направила изборот пред да се роди нашиот нов човек. Друга теорија е дека симулацијата може да им помогне на луѓето како целина да „научат нешто“ што може да обезбеди решение за реалниот проблем.
Според оваа таканаречена теорија на заморчиња, сите ние можеби неволно сме заглавени во симулација за поголемо добро – долгорочна корист на човештвото.
„Замислете дека нашето општество има сложено прашање што треба да се реши: еколошка, економска, енергетска криза, војни“, вели професорот Вопсон.
„Доколку ја имавме способноста, најдобриот начин да го решиме би бил да извршиме симулација (или повеќе паралелни симулации) и да видиме со какви решенија доаѓа симулираната верзија од нас. Ако некоја од симулациите го реши проблемот, тогаш можеме Прифатете го во приземната реалност како остварливо решение. Конечно, теоријата за „речиси бесмртност“ или „Нарнија“ сугерира дека времето во реалниот свет се движи многу побрзо во споредба со времето во симулацијата може да трае до 100 години во симулацијата, додека еден животен век во реалниот свет може да биде сличен на 4,2 милијарди години, или преку 52 милиони животи во симулацијата, претпоставувајќи просечен животен век од 80. Со изборот да живееме во симулацијата, би можеле да доживееме повеќекратни животи на време на другиот, во суштина постигнување бесмртност Сто животни искуства може да бидат само 100 минути во реалниот живот во основната реалност“, рече професорот Вопсон, а потоа објасни:
„Токму така функционира временското проширување кога сонуваме. Во сон, настаните што ги доживуваме може да изгледаат како да траат со минути, часови или денови, но во вистинската свесна состојба, сонот всушност траеше делови од секундата.
Професорот Вопсон веќе откри индиции кои сугерираат дека живееме во симулирана реалност.
„Фактот дека постојат ограничувања за тоа колку брзо светлината и звукот можат да патуваат сугерира дека тие можат да бидат управувани од брзината на компјутерскиот процесор, на пример. А законите на физиката што управуваат со универзумот се исто така слични на компјутерскиот код“, истакна.
Тој исто така шпекулираше дека доказот дека таканаречената симулациска хипотеза е точна е запишан во Библијата.