Едно попладне, додека држеше шолја чај во рака, лицето ѝ почна да се замрзнува. Десет дена по породувањето, Карина ја изгуби способноста да трепка, да јаде и да зборува без болка. Денес, за да може да заспие, ги залепува очните капаци со селотејп.
Само десет дена откако ја роди ќерката Мекензи, Карина Вајт од шкотскиот град Гленротес сакаше повторно да го доживее тој најобичен момент од мајчинството – шолја чај во мир.
Но, во истиот момент кога ја спушти шолјата, почувствува вкочанетост на левата страна од усните. Во огледалото виде дека аголот на усните ѝ се спушта, а погледот ѝ стануваше „вкочанет“. Помисли дека доживува мозочен удар.
– Не можев да зборувам. Срцето ми чукаше како да ќе искочи. Само размислував за децата – и дека не смеам сега да умрам – се присети Карина.
Во болницата открила дека станува збор за Белова парализа , обично привремена парализа на едната страна од лицето, предизвикана од воспаление на лицевиот нерв. Таа дошла кај неа веднаш по породувањето, во време кога телото веќе било исцрпено од хормони, стрес и несоница, пишува The Sun.
Кога насмевката се претвора во караница
Во првите неколку дена по дијагнозата, нејзиното лице беше целосно неподвижно.
– Се погледнав во огледало и не можев да се препознаам. Не можев да се насмевнам , да го бакнам бебето, да трепнам. Кога пијам, водата ми тече по брадата. Кога јадам, храната паѓа од страна – рече таа.
@karinawhyte I felt like I was slowly making progress but nope 👎 #bellspalsy #bellspalsyrecovery #facialparalysis #postpartum #paralysis ♬ In The Hall Of The Mountain King – Julian Gallant & David Tobin & Jeff Meegan
Лекарите ѝ рекле дека функцијата може да се врати за шест месеци, но исто така дека во некои случаи парализата останува трајна. Оттогаш, таа ги залепува очните капаци секоја вечер за да не ѝ се исушат очите за време на спиењето.
Преку ден, тој користи капки и топли облоги, а од време на време го затвора окото со прстите за да го заштити од светлината.
Не препознава лице по раѓањето
Во време кога повеќето мајки се обидуваат повторно да научат да ги сакаат своите тела, Карина се бореше со чувството дека изгубила дел од својот идентитет.
– Имав проблем со самодовербата и пред тоа, а сега морав да научам да живеам со лице кое повеќе не ми враќаше насмевка – објасни таа.
Таа не излезе од дома две недели. Луѓето ја гледаа двапати, децата ја прашуваа зошто не се смее. Објави клип на ТикТок што стана вирален. Наместо сожалување, доби поддршка.
Имаше страв дека никогаш повеќе нема да биде иста
За време на прегледот, ѝ објасниле дека постпарталната Белова парализа може да се појави поради хормонални флуктуации, задржување на течности и општо исцрпување на телото. Компјутерската томографија и крвните тестови го потврдија тоа.
– Докторот рече дека едноставно немам среќа. Дека сум била под стрес, уморна и дека тоа е едноставно моја лоша среќа – вели Карина.
Сепак, таа не се откажа. Почна да оди на акупунктура еднаш неделно, правејќи вежби за лице и масирајќи ги образите и челото секоја вечер.
@karinawhyte I’ve had so many messages on how I got it and the story and this is me sharing. There isn’t much too it! 💗 #bellspalsyrecovery #bellspalsy #facialparalysis #postpartum #motherhood ♬ original sound – Karina 🎀
– Кога првпат почувствував дека левиот дел од моите усни се помрднува малку, доволно за да направам полунасмевка – се расплакав. Тоа ми даде надеж – додаде таа.
Зошто Беловата парализа е почеста по породувањето?
Според Националната медицинска библиотека, постпарталната Белова парализа не е невообичаена. Хормоналните промени, флуктуациите во имунитетот и физиолошкиот стрес од породувањето можат да предизвикаат отекување на нервот што ги контролира мускулите на лицето.
Кај повеќето жени, симптомите се повлекуваат во рок од 3 до 6 месеци, но целосното закрепнување зависи од навремена стероидна терапија и вежбање. Лекарите препорачуваат и акупунктура, како и масажа со топли облоги, кои помагаат постепено да се реактивира нервот.
Животот помеѓу огледалото и верата во закрепнување
Денес, Карина научи да живее со непредвидливи денови.
– Има денови кога можам да го движам лицето и да се насмевнам, а има денови кога не можам ништо да направам. Но, повеќе не се срамам. Научив дека тоа лице сè уште ми припаѓа мене – рече Карина.
Нејзините ќерки, тригодишната Ајла и бебето Мекензи, ѝ носат насмевка секое утро што таа сè уште не може сама да ја создаде.
– Тие се смеат наместо мене и тоа ми е доволно – заклучи Карина.