Повеќе не е тајна дека врвот на руската Армија не ги поднесува министерот за одбрана Сергеј Шојгу и командантот на Генералштабот Валериј Герасимов.
Првиот е неспособен, премногу близок со рускиот претседател Владимир Путин – кој никогаш не успеал да постигне целосна контрола над војската – и, во националистичкото руско општество и уште порадикализираните воени кругови, тој исто така не е Русин, тој е како припадник на малцинство, тој доаѓа од Сојузна Република Тува. Додека Валериј Герасимов е премногу мирен.
Евгениј Пригожин, сопственикот на платеничката група Вагнер, поради таа цел, ги напаѓаше токму овие две лица со месеци. Целта беше да се отстранат од внатрешниот круг на Владимир Путин и да се отвори простор за нивна замена од вистински претставници на руската војска. За да бидеме сигурни дека нема сомнеж, зборуваме за луѓе кои ја наследуваат империјалистичката визија на руската надворешна и безбедносна политика.
Евгениј Пригожин досега не успеа, но се шпекулира дека Владимир Путин би можел да го искористи бунтот за да го „прочисти“ военото раководство на Русија. За да не падне во немилост на Сергеј Шојгу и Валериј Герасимов, Владимир Путин не ги отфрла така лесно лојалните соработници ако не работеле против него.
Карактеристика на авторитарните, диктаторски системи е што во кругот на најблиските соработници сите се мразат и се плашат. Мудриот водач Денг Ксијаопинг ја виде опасноста во која се наоѓа Народна Република Кина под власта на диктаторот Мао Це Тунг, неволјите што следеа по неговата смрт, па воспостави систем на трансфер на власта за такво нешто да не се повтори. Си Џинпинг го погледна Владимир Путин и реши да го одбие примерот на Денг Ксијаопинг и да го прифати моделот на Кремљ. Во кој има само еден лик кој одлучува. Моделот на тој систем на владеење беше ситуацијата непосредно пред нападот на Украина, кога Владимир Путин ги пореди највисоките државни лидери на столчиња пред себе и сите, како во училиште, требаше да одговорат на прашањето „да се нападне Украина или не“. Владимир Путин тогаш сè уште беше многу моќен во очите на остатокот од светот.
Сабота беше пресвртна точка. Индикативно е тоа што премиерот Михаил Мишустин во понеделникот кажа дека земјата се соочува со „предизвик за стабилност“ и дека мора да остане сплотеноста околу Владимир Путин.
„Под овие услови, главната работа е да се обезбеди суверенитет и независност на нашата земја, безбедноста и благосостојбата на граѓаните. Консолидацијата на целото општество е особено важна; мора да дејствуваме заедно како еден тим и да го одржиме единството на сите сили собрани околу претседателот“, изјави тој на владината седница што беше пренесена на телевизија.
Тој е единствениот кој досега јавно реагираше, но тоа не е чудно. Во случај Владимир Путин да не може да ја врши власта, според Уставот, неговите овластувања ќе ги преземе Михаил Мишустин. Технократ кој ја води руската Влада релативно успешно, обично невидлив, но неодамна отиде во Народна Република Кина да потпише договори за зајакнување на соработката. Тој беше примен и од Си Џинпинг. Западните медиуми срамежливо, но сè поотворено наведуваат дека Михаил Мишустин може, во судските битки, да се појави како компромисен кандидат бидејќи не е премногу приврзан за ниту еден од руските елитни кланов. Сето ова му е повеќе од доволно јавно да ја искаже својата лојалност.
Николај Патрушев доаѓа од безбедносни кругови, па може да изгледа дека се упте е мирен. Свесен е дека поради годините (71 г.) не би можел да го преземе раководството, а можеби само привремено, но секогаш тоа е многу чувствително. Неговата цел е да направи простор за неговиот син Дмитриј, сега министер за земјоделство, поранешен банкар кој дипломирал на дипломатската академија и на Федералната разузнавачка служба (ФСБ). Заради ова, а тоа му го дозволува функцијата (секретар на Советот за национална безбедност), Николај Патрушев ќе се држи настрана за да не замери на ниту една група или на Владимир Путин. Син на чело на државата е голем предизвик.
Александар Бортников е прв човек на ФСБ, наследничка на КГБ во која служеше и Владимир Путин. Дошол на тоа место затоа што го ракоположил „царот“ на Кремљ. Тој го преживеа почетокот на украинската агресија кога се покажа дека ФСБ му дава погрешни информации на Кремљ, а сега може да му се удри главата ако навреме не го известил Владимир Путин за тоа што прави Евгениј Пригожин. Тоа е важна непозната што може да го извади од сите игри, но отпадниците добро поминуваат кога императорот се поклонува.
Сергеј Наришкин е релативно мирен, тој ја води Странската разузнавачка служба (СВР) која не требаше да биде свесна за бунтот, но ја носи стигмата дека е единствениот што бил резервиран на телевизиско шоу кога било неопходно да се покаже максимална лојалност кон газдата, а тој не го поддржа сесрдно и решително неговиот предлог за признавање два одметнати украински региони. Тој веројатно остана на страна во бунтот, оставајќи ги изложените да страдаат со тоа што го поддржува Владимир Путин во сите одлуки.
Иако Антон Вајно е раководител на кабинетот на Владимир Путин и имаше информации дека тој имал важна улога во преговорите со белорускиот диктатор Александар Лукашенко, сивата еминенција на канцеларијата е Сергеј Кириенко, премиер во времето на поранешниот претседател Борис Елцин. Уште еден технократ кој силно се врзал за Владимир Путин, 61 година, кој знае многу од тајните на другите и добро знае што за кого мисли императорот на Кремљ. Несомнено е дека тој цврсто стоеше на зачувување на системот, но подеднакво е сигурно дека размислува два чекора понапред и гледа како да ги оцрни безбедносните сили, да го ослабне Сергеј Шојгу и да го отвори патот за технократите меѓу кои би можел преземете водство.
Како глас од минатото, Владислав Сурков, човекот кој го создаде системот на ‘Путинизмот‘, зборуваше во понеделникот, како што призна во интервју за Financial Times. Commedia dell’arte му послужи како модел: популацијата се гледа на сцената во еден од типичните ликови и на тој начин се создава различност, но под контрола бидејќи зад сцената има режисер. „Добар компромис меѓу хаосот и редот“, заклучи тој, додавајќи дека преголемата доза на слобода е фатална за државата.
Владислав Сурков си замина од Кремљ, но не треба да се сомнева дека има врски со администрацијата. Значи, кога вели дека приватните полиции се западен изум „целосно некомпатибилен со руската политичка, менаџмент и воена култура“, тогаш Владимир Путин го мисли и тоа, секако од саботата. „Армијата мора да се зајакне не само со оружје, туку и со единство на команда“, вели Владислав Сурков. Неговите зборови сугерираат дека вистинскиот победник на бунтот е армијата, на која Владимир Путин лично и се заблагодари во вторникот.