Глобалната финансиска сцена се подготвува за момент кој потенцијално ќе го промени начинот на кој централните банки се справуваат со инфлацијата. Човекот кој ќе игра клучна улога во оваа трансформација е Џером Пауел, прв човек на Федералните резерви на САД (ФЕД).
Откако ја презеде функцијата во 2018 година, Џером Пауел зборува еднаш годишно од ексклузивното одморалиште „Jackson Hole“ во Вајоминг, а тоа повторно ќе го направи овој петок (денес). Иако е познат по своите смели идеи и пристапот со високи влогови кон фискалната политика, овогодинешното обраќање навестува промена во пристапот на Џером Пауел, чија цел е да се ребалансира глобалното поле кое претрпе најостра инфлација во последните четири децении.
Говорот на Џером Пауел може да значи крај на ерата на агресивни зголемувања на каматните стапки. Сепак, пресвртната точка лежи во фактот што инфлацијата не го достигнала посакуваното ниско ниво. Значи, Џером Пауел се соочува со загатка: Колку долго можат да траат сегашните високи стапки, особено во светлината на знаците дека тие би можеле да ја туркаат економијата кон рецесија ?
Пред овој клучен говор, доминантни се две идеи. Еден од нив сугерира дека ФЕД ќе продолжи да ја затегнува монетарната политика и со тоа да ги зголемува каматните стапки додека не се скроти инфлацијата. Друга сугерира дека инфлацијата е веќе пригушена и дека натамошното заострување ризикува непотребна штета за американската и глобалната економија.
Урамнотеженото решение сугерира прилагодување на пристапот за да се исполни целта на ФЕД за инфлација од два проценти. Економистите се сомневаат во ризикот на стапката за пошироката економија и наместо тоа предлагаат опсег од два до три проценти. Во својата неодамнешна колумна за New York Times, нобеловецот Пол Кругман оди чекор понатаму и сугерира дека три проценти можеби се доволни.
Историјата покажала примери на стремеж кон повисоки цели. Во 2010 година, за време на неговиот мандат како главен економист на Меѓународниот монетарен фонд, Оливие Бланшар, се залагаше за долгорочна цел од четири проценти, што ќе им даде на централните банки поголема моќ да се борат со рецесијата.
Централните банки на развиените економии се обединуваат околу целта од два проценти, што овозможува флексибилност. Пазарите во развој имаат поголема цел поради нестабилноста.
Подигнувањето на целта за инфлација на ФЕД сега ризикува реакција од инвеститорите. Џером Пауел постојано ја нагласуваше посветеноста на ФЕД на сегашната рамка, укажувајќи дека какви било ревизии нема да се случат до следната година. Овој внимателен став е во согласност со извршниот директор на ФЕД, Томас Баркин, кој вели дека раната промена на целта може да ја поткопа довербата на пазарот.
Денешната дискусија нема да заврши со средбата во „Jackson Hole“. Сепак, ќе даде увид во идната насока на глобалната монетарна политика, која по години пандемија, криза со климатските промени и инфлација сака да избегне економско забавување.