Легендарниот Шурда, Бошко од Петлово Брдо и таткото на определено време, е роден во Скопје на 19 ноември 1936 година, во семејство на рудари кои работеле во рудникот за јаглен „Јелашница“ кај Нишка Бања.
Љубиша Самарџиќ е добитник на бројни награди од областа на актерството, телевизијата и културата, во кои остави неизбришлива трага.
Љубиша како млад живеел во сиромаштија, рано го загубил татко му, но не престанал да и’ се восхитува на мајка си, која му била најголем поддржувач, иако имала мизерна рударска пензија. Успеал да го извлече само најдоброто од мизеријата во која живееше и никогаш да не скршне од вистинскиот пат – патот што го направи една од најголемите легенди што ги имаше екс-југословенската и српската кинематографија.
Мај 1973 – Кога се менува времето, ме фаќа ревматизам: ме чеша и ме боцка во двете рамења, ме мачи зглобот на десната рака… Ако не за убавите времиња, барем тогаш, се сеќавам на таблите од мраз што носев на грб кога имав шеснаесет години, за сладоледот од кој живеевме мојата покојна мајка Радмила, мојата покојна сестра Вида, брат ми Жарко и јас… Татко ми Драго работеше во рудникот „Јелашница“ на пет километри од Нишка Бања, каде што живеевме. Тој беше јамски техничар и го заработуваше секој динар од својата мала плата. Напорната работа му го наруши здравјето и почина во 1948 година. Останавме само со минималната семејна пензија, од која, како што велеа тогаш, не можеш ни да умреш, а камоли да живееш…, напиша актерот за тој период од својот живот.
-Всушност, јас сум човек од рударско семејство, кој смета дека рударскиот леб е навистина тежок. Знам дека како дете запомнив нешто многу важно, а тоа е да го почитуваш човекот по секоја цена и да се жртвуваш за секого. Секогаш во глумата го внесував моето срце и искреноста. За среќа, оваа моја искреност беше пресудна за да имам голем, огромен кредибилитет од страна на авторте и на моите колеги, изјави Самарџиќ.
Тешкиот живот не го спречи на актерот да се запише на глума, а во интервју на новинарско прашање колку падежи знаел кога отишол да студира во Белград, Смоки, исто така на шега, одговорил: „Четири“. Овој одговор ги насмеа сите присутни, бидејќи призна дека за останатите три падежи што постојат во српскиот јазик дознал дури кога дошол во Белград.
Легендарниот актер беше познат по прекарот ,Смоки”, кој го добил во далечната 1962 година, благодарение на филмот „Песочен град“, на словенечкиот режисер Боштјан Хладник.
-Во филмот тој игра млад човек по име Смоки, кој заедно со еден негов пријател на одмор запознаваат една девојка (која ја толкува Милена Дравиќ), облечена само во капут и бикини, која тврди дека и’ ги украле парите и облеката додека се капела. Таа им се придружува, по малку бакнувајќи се со двајцата, кои почнуваат да крадат за неа. Четири години подоцна Самарџиќ ја повтори истата улога во ТВ серијата „Смоки“.
Дебитираше во 1960 година, а последен пат пред камерите се појави во 2011 година во филмот и ТВ-серијалот „Мирисот на дождот на Балканот“, кој и самиот ги режираше.
Играше во повеќе од седумдесет филмови од различни жанрови, речиси триесет години толкувјчи главни и споредни улоги. Покрај бројните награди, за улогите во југословенската кинематографија ги добил и наградите АВНОЈ во 1988 година, наградата „Павле Вуисиќ“ во 1995 и наградата на Академијата „Иво Андриќ“ во 2005 година.
Љубиша Самарџиќ над 50 години беше во брак со девет години помладата Мирјана. – Ја запознав во Блед, каде служев војска, а таа дојде со семејството на одмор. Таа имаше 17 години, јас 26. Кога сфатив дека пред себе имам интелигентна личност која во мене разгорува љубов и страст, се обидов да ја освојам со сите сили. Беше тешко бидејќи мислеше дека актерите се боеми. А дедо ѝ, протоереј на црква во Сремска Митровица, и велел: „Леле, дете. Па, зошто актер?” Но, со волја, упорност и љубов успеав да ја освојам, раскажа Самарџиќ во една прилика за тоа како се запознале.
-И така две години. Се венчавме на 3 јули 1966 година, потоа ги добивме Драган и Јована. И сето тоа време ме испраќа и ме пречекува со насмевки. Мира е столбот на куќата, моја поддршка и голема помош во реализацијата на сите филмови и серии. Каква е нашата врска денес, после толку години, покажува начинот на кој се будиме, кога се натпреваруваме кој попрво да го донесе утринското кафе во креветот. Лежејќи и пиејќи го кафето со вести од кои ни се крева косата на главата, разменуваме мисења главно со спротивставени ставови и коментари. Таа необична љубов, интимност, искреност, таа грижа, тоа се е само наше, изјави познатиот актер, опишувајќи романтични детали од нивниот брачен живот.
Во 1990 година Љубиша и неговиот син Драган, кого го викале Гага, ја формираат продуцентската куќа „Синема дизајн“. Деловниот подем го прекина тешката болест на Драган. Гага починува на 34-годишна возраст од леукемија, со која целото семејство Самарџиќ се бореше до последниот момент од неговиот живот.
-Направивме сè за да ја победиме оваа зла болест. За него цело време се грижеше мојата сопруга Мира, а јас работев дење и ноќе, снимајќи и испраќајќи пари во клиниката во Лондон. Да дозволив болката да ме урне, можеби никогаш немаше да го режирам „Небески јадици“. Свесен сум дека по природа сум коцкар, нескротлив, ризикувам, но бев сигурен дека со мојот инстинкт и упорност ќе снимам сериозен филм за бомбардирањето на Белград, онака како што ја го доживеав. Бомбардирањето ја влоши состојбата на нашиот син, а грижата за неговите две мали деца не воведе во нова агонија. За нашата продуцентска куќа, најголемата награда за овој филм не беше ниту учеството на Берлинскиот фестивал 2000 година, ниту неговата продажба на големите светски телевизиски центри, туку моментот во кој нашиот блед син, по првата проекција, го предвиде сето тоа и гордо ни шепна од неговиот кревет: „Филмот ќе влезете во натпреварувачката програма на Берлин!, изјави Љубиша.
Смртта на неговиот син го скрши
Кога почина Гага, мислев дека нема да издржам и дека наскоро и мене ќе ми дојде крајот. Но, Мира ме претрка и почна, бидејќи беше свесна дека морално паднав, ослабев, ја изгубив волјата за сè.
Таа ми рече: „Човеку, животот е смрт, запомни го тоа! Продолжи да работиш, бидејќи таму ќе ја најдеш смислата на преживувањето“. Таа беше во право. Штета што не заврши психологија, откри актерот.
Популарниот Љубиша почина во Белград на 8 септември 2017 година на 81-годишна возраст.
По негова желба, актерот беше кремиран и неговата урна со пепел не беше поставена во Алејата на заслужните граѓани, туку во друг дел од гробиштата. Љубиша реши да почива во семејната гробница, покрај синот единец Драган Гага Самарџиќ.