Емир Кустурица со режија се бави од 70-тите години на минатиот век.
Емир Кустурица е српски и југословенски филмски режисер, актер и музичар. Режира филмови од 70-тите години на минатиот век, а неговата работа е препознаена не само на просторот на поранешна Југославија, туку и пошироко. Од средината на 2000-тите Кустурица претежно престојува во Дрвенград на Мокра Гора, која ја изгради за потребите на филмот „Животот е чудо“. Потоа го изградил и Андриќград, недалеку од Вишеград (БиХ). Од 2011 година, Кустурица е член на Академијата на науките и уметностите на Република Српска (АНУРС).
Емир Кустурица е роден во 1954 година во Сараево. Основно и средно училиште завршил во родниот град, а во 1978 година дипломирал на Филмската академија во Прага (ФАМУ). Затоа често го сметаат за преставник на т.н Прашката филмска школа, неформална група југословенски режисери кои студирале на истиот факултет, така што нивното чувство за естетика е многу слично.
За време на студирањето режирал два кратки филма – „Дел од вистината“ и „Есен“, а студентскиот филм „Герника“, според романот на Антоније Исаковиќ, победи на Студентскиот филмски фестивал во Карлови Вари.
Во 1981 година излезе филмот на Кустурица „Се сеќаваш ли на Доли Бел“, кој ги воодушеви и критичарите и публиката. Сценариото е на Абдула Сидран, а главните улоги ги толкуваат Славко Штимац, Слободан Алигрудиќ, Љиљана Благојевиќ, Мира Бањац и други. Во 1984 година на Академијата е формирана „Отворена сцена Обала“, чиј прв уметнички директор бил Емир Кустурица. За многу кратко време „Обала“ стана едно од најинтересните театарски места во Југославија, на чија сцена се одиграа претставите „Аудиција“, „Чудо во Шарган“, „Мрестење на крап“, „Ќелава пејачка“ и други.
Во 1985 година Кустурица го претстави својот втор филм „Татко на службен пат“. Сценариото повторно го пишува Сидран, а главните улоги ги толкуваат Морено де Бартоли, Мирјана Карановиќ, Предраг Мики Манојловиќ, Мустафа Надаревиќ и Мира Фурлан.
Истата година, филмот ја освои Златната палма на Канскиот филмски фестивал, а беше номинирана и за Оскар во категоријата „Најдобар странски филм“. Кон крајот на 80-тите ја напушта Југославија и во Америка почнува да работи како професор на Универзитетот Колумбија во Њујорк. На постдипломските студии предавал филмска режија.
Во 1993 година го сними првиот филм на англиски јазик наречен „Аризона сон“ со Феј Данавеј, Џони Деп и Џери Луис, а сценариото го потпишуваат Кустурица и неговиот ученик Дејвид Аткинс.
Филмот „Животот е чудо“ со Славко Штимац и Наташа Шолак беше снимен во 2004 година. Филмот ја освои филмската награда на францускиот национален образовен систем, првата награда на Меѓународниот филмски фестивал во Ваљадолид и наградата „Цезар“ за најдобар филм во Европската Унија. Беше номиниран за наградите „Златен клин“ и „Златна палма“.
Во 2005 година, тој повторно беше избран за член на жирито на Канскиот филмски фестивал. Потоа пред филмската публика и критиката го претстави филмот „Завет“, интересна комедија која го следи животот на еден дедо и внук во едно зафрлено село на Златибор.
Неговиот татко, Мурат Кустурица, бил новинар вработен во Секретаријатот за информации на Социјалистичка Република Босна и Херцеговина (СРБиХ), а неговата мајка Сенка Нумановиќ работела како судски секретар.