Златан Ибрахимовиќ во својата книга детално ги опиша најтешките моменти од својот живот, кога почина неговиот постар брат Шапко.
Шведскиот напаѓач Златан Ибрахимовиќ реши да стави крај на својата играчка кариера ова лето и преживеа толку многу што може да напише уште една книга. Имаше бурна спортска кариера , но и приватно се соочи со бројни проблеми, а една од најтешките животни епизоди ја опиша во книгата „Адреналин: мојата нераскажана приказна“ каде се осврна на смртта на неговиот брат Шапко. За жал, тој почина на 42 години од леукемија и тешко го погоди Златан …
Нему му посвети една од тетоважите на телото: „Не сакам да размислувам како ќе бидам кога ќе остарам и како ќе стареат моите тетоважи, намерно ги истетовирав на грбот за да не ги гледам .Немам тетоважи на нозете, има само лузни поради мојот стил на игра и мојата фудбалска историја.На раката го истетовирав датумот на раѓање на брат ми Шапко кој почина на 42 години. 30 април 1973. Леукемијата го однесе за само 14 месеци, па не сакам да размислувам за иднината и се концентрирам само на овој момент, на сегашноста“, пишува шведскиот напаѓач во својата книга.
„Се трудам да не губам ниту една секунда и се трудам да бидам што е можно поблиску до моите синови и да поминувам време со нив и со луѓето што ги сакам бидејќи знам дека животот лета и дека еден лекарски преглед е доволен за да се промени се засекогаш. “, напиша Ибрахимовиќ во својата книга.
„Кога го прашав Шапко како забележал дека е болен, ми кажа дека оди по улица и одеднаш почна да се чувствува чудно, како да тоне во тротоар. Се чувствуваше како да е под вода. Не дише. Веднаш замина во болница и направи серија тестови, ништо не му кажаа. Следниот ден докторот му се јави на татко ми и му кажа се“ , го праша за каква леукемија се работи и доби одговорот „агресивен“, а за жал состојбата се подобрила по првичните тестови терапијата не се подобрила, згора на тоа се чини дека само се влошил.
„Шапко почна со терапија, но неговата состојба се влоши за неколку месеци. Се вратив од Париз каде играв и го најдов отечен, без коса и тешко се движеше. Многу ми беше тешко да го видам во тоа состојба.Не бев спремен.Тој мораше да испие еден куп лекови за да се чувствува подобро,но тоа беше само на кратко.Тато го однесе во тоалет и потоа се врати во дневната соба и ми призна за прв пат: Нема надеж.Го погледнав и ја сфатив сериозноста на неговиот поглед.Не можев да дишам,не можев ни да голтнам.Ама како?Шапко ми даваше надеж,а тато ми ја одзема од мене. Со сета физичка сила што ја имав, со сите пари, со сите познанства, не можев ништо да направам за да му помогнам на брат. Се чувствував целосно немоќен, како апсолутна нула. Бев уништен “, шокантно изјави Златан.
„Состојбата на Шапко се влоши уште повеќе, го однесовме во институција, но таму остана само седум дена. Не му се допадна. Тогаш тато реши да го врати дома. Само што беше исцрпен од болката и напорите бил изложен додека се грижел за синот, 24 часа на ден повеќе од една година. Не се одвојувал од него ни минута. Ослабнал, веќе не можел ни да го крене иако Сапко веќе бил лесен како пердув.Тој беше принуден да го врати на клиника.Одам накај клиника, му викам на тато, тој излегува од таму и почнува да ме пречекува и заедно одиме во собата на Шапко.Веќе е во кома дише нередовно.Тато ми објаснува дека интервалите помеѓу еден до друг здив се подолги.Седам во подножјето на креветот, но тешко ми е сакам да го гледам брат ми, не можам , само го слушам како му се продолжува здивот. После 15 минути тато вели: Ете, готово… Што? Веќе не дише“.
„Шапко чекаше да дојдам и потоа умре, сакаше да бидам таму, до него. Апсолутно сум убеден во тоа. Спиев до доцна, појадував без брзање, направив се што беше планирано, но тој ме чекаше Само кога стигнав, по десет минути, брат ми го зеде последниот здив. Тато станува да го покрие со чаршаф, а јас го запирам: „Не, не допирајте го. Нека го направи тоа некој друг“.
Погребот се одржа според муслиманските обичаи, а таткото на Златан Ибрахимовиќ избрал шестмина од неговите најблиски луѓе да го погребаат ковчегот. Самиот го фрли првото парче земја во гробот… „Тогаш е мој ред, и јас го правам истото, еднаш, двапати, но веќе не можам. Ја пуштив лопатата да падне. Да го покријам би значело прифаќајќи дека е мртов, а во мојот ум Сапко беше уште жив.Не можам да признаам дека го нема.Тој беше премлад, тој ми беше брат.Се придружувам на семејството и плачам опкружен со нив.Тато не пушти ни солза. Следниот ден се вратив сам во гробот и плачев цел ден, од утро до вечер. Објасни: Ќе го направам тоа само уште еднаш и нема да го повторам“, заклучил Златан во книгата, која продаде огромен тираж.