Врската со мајката значително ја обликува личноста и емоционалното здравје на секоја личност, а експертите предупредуваат дека нарцисоидното однесување кај мајките може да има особено силни последици врз децата. Ваквите мајки често ги ставаат своите потреби пред потребите на своите деца, а нивното однесување може да биде тешко да се препознае бидејќи зад очигледната грижа лежат модели на манипулација и контрола. Според различни советници и терапевти, ова се трите најчести навики што укажуваат на нарцизам кај мајките.
1. Потребата за контрола
Експертите истакнуваат дека нарцисоидните мајки честопати се обидуваат да контролираат секој аспект од животот на своите деца – од изборот на пријатели до нивните хобија и училишни активности. Наместо да ја поддржуваат индивидуалноста на своето дете, тие очекуваат нивното дете да биде продолжение на нив самите, што може да доведе до чувство на задушување и несигурност кај нивните деца.
Децата честопати немаат слобода сами да донесуваат одлуки или да изразуваат автентични интереси. Секоја независност или обид за спротивставување наидува на негодување или казна. Таквото однесување поттикнува чувство на несигурност и страв од правење грешки кај децата.
2. Недостаток на емпатија
Психолозите нагласуваат дека овие мајки ретко покажуваат разбирање за чувствата и потребите на своето дете. Наместо искрена поддршка, тие почесто ќе ги минимизираат проблемите на детето или ќе го исмејуваат, создавајќи чувство дека емоциите на детето не се важни или достојни за внимание.
Со текот на времето, децата може да се повлечат и да ги кријат своите чувства за да избегнат критики. Покрај тоа, нарцисоидната мајка често ги игнорира успесите на своите деца, ги омаловажува или ги споредува со другите. Овој недостаток на поддршка може да има долгорочни ефекти врз самодовербата и емоционалната стабилност на децата.
3. Барање постојана потврда и восхит
Нарцисоидните мајки рутински очекуваат нивните деца да ги фалат, да ги поддржуваат и да ги ставаат на прво место, дури и кога тоа е несоодветно. Експертите велат дека тие имаат тенденција да ги драматизираат или преувеличуваат сопствените проблеми за да привлечат внимание, додека потребите на нивните деца се ставаат во втор план.
Тие исто така често манипулираат со чувствата на вина или ги користат емоциите за да ги постигнат своите цели. Ваквата динамика води кон игнорирање на потребите на децата и замолчување на нивните гласови.
Препознавањето на овие навики е првиот чекор кон поставување здрави граници и заштита на сопственото емоционално здравје.