Уставот на Македонија, како највисок правен акт на државата, е одобрен на 17 ноември 1991 година и претрпе осум измени со 36 амандмани досега.
Од денеска во собраниска процедура влегува владиниот предлог за новиот деветти амандман на Уставот, со кој е предвидено во Преамбулата да бидат вклучени бугарскиот, хрватскиот, црногорскиот, словенечкиот, еврејскиот и египетскиот народ.
Последен пат Уставот беше изменет на 11 јануари 2019 година, кога Собранието со 81 глас „за“, ниту еден против и ниту еден воздржан ги изгласа четирите амандмани за промена на уставното име од Република Македонија во Република Северна Македонија по стапувањето во сила на Договорот од Преспа, кој беше потпишан со Република Грција на 17 јуни 2018 година.
Република Северна Македонија денеска одбележува 30 години од донесувањето на првиот Устав по прогласувањето на независноста.
Претходно, измените на Уставот беа направени во 1992, 1998, 2001, 2003, 2005, 2009 и 2011 година.
Првите амандмани на Уставот беа одобрени на 6 јануари 1992 година со одобрување на амандманите I и II. Тие потврдуваат дека државата нема територијални претензии кон соседните држави и нема да се меша во суверените права и внатрешните работи на другите држави.
На 1 јули 1998 година на иницијатива на Врховниот суд беше одобрен Амандманот III и со него рокот за максимално траење на притворот до обвинителниот акт се помести од 90 на 180 дена од денот на притворот.
Пратениците на седницата на Собранието на 16 ноември 2001 година ги изгласаа амандманите IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV, XVI, XVII и XVIII. Овие измени се одобрени како обврска со Охридскиот рамковен договор. Променета е Преамбулата на Уставот која е напишана во еден став. На сосема нов начин е регулирано прашањето за примената на службениот јазик и неговото пишување на целата територија на државата и во единиците на локалната самоуправа. Во уставниот поредок на државата е воведена нова темелна вредност, а тоа е соодветна и правична застапеност на граѓаните од другите заедници во органите на државната власт и другите јавни институции на сите нивоа. Списокот на верски заедници формиран во Уставот од 1991 година е проширен. Правата на етничките малцинства се регулирани. Се гарантира заштитата, промоцијата и збогатувањето на историското и уметничкото богатство на државата и на сите нејзини заедници. Предвидено е за законите кои директно ја засегаат културата, употребата на јазиците, образованието, личните документи и употребата на симболите, Собранието одлучува со мнозинство гласови од присутните пратеници, додека да има мнозинство гласови од пратениците. присутни кои припаѓаат на заедници кои не се мнозинство во државата. Се уредуваат начинот на избор (двојно мнозинство) и овластувањата на народниот бранител. Воведена е Комисијата за односи меѓу заедниците формирана од Собранието и е утврден нејзиниот состав. Регулирана е застапеноста на припадниците на малцинските заедници во Републичкиот судски совет, во Уставниот суд и во Советот за безбедност. Решено е прашањето за одобрување закони од областа на локалната самоуправа (двојно мнозинство гласови), како и овластувањата на единиците на локалната самоуправа. Регулирана е постапката за донесување на одлуката за измена на Уставот на Република Македонија. Според последниот амандман, Преамбулата, членовите за локалната самоуправа, член 131, поточно одлуката за пристапување кон измена на Уставот, како и членовите кои ги регулираат темелните вредности, правото на еднаквост, како и правата на малцинските заедници и одлуката за додавање нова одредба, која се однесува на предметот на тие одредби или членови, не може да се менуваат без мнозинство од две третини од гласовите од вкупниот број пратеници,
На 26 декември 2003 година, пратениците го одобрија Амандманот XIX, кој предвидува отстранување на имунитетот од тајност за сите други форми на комуникација, а не само за писма, како што е дефинирано со Уставот на судот од 1991 година, под услови и процедура утврдени со закон. и тоа од точно определени причини.
Амандманите XX, XXI, XXII, XXIII, XXIV, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX и XXX беа одобрени од Собранието на седницата одржана на 7 декември 2005 година. Тие се однесуваат на реформи во правосудниот систем, односно промена на организацијата. на судскиот систем, изборот на судии и јавни обвинители. Имунитетот на министрите е отстранет, а имунитетот е зачуван само на шефот на Владата, бидејќи одлуката за симнување на имунитетот ја носи Собранието, а не Владата, како што е предвидено во Уставот од 1991 година.
На собраниската седница одржана на 9 јануари 2009 година беше изгласан амандманот на Уставот на ХХХИ со кој беше утврден пописот на населението за избор на претседател на Републиката во вториот изборен круг (кандидатот кој ќе добие мнозинство гласови од избирачите кои гласале, доколку излегле на избори, ќе бидат избрани повеќе од четириесет проценти од вкупниот број избирачи во Републиката).
Амандманот XXXII од Уставот е одобрен на седницата на Собранието на 12 април 2011 година и се однесува на неможноста на граѓанинот на Република Македонија да му се одземе државјанство, поточно неможноста за негово исклучување од државата. Државјанин на Република Македонија не може да биде екстрадиран во друга држава, освен врз основа на ратификуван меѓународен договор и со судска одлука.
Последните уставни измени беа направени на 11 јануари 2019 година, кога законодавниот дом ги одобри амандманите XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVI на Уставот, кои стапија во сила со стапувањето во сила на Конечниот договор за решавање на разликите опишани во резолуциите 817. (1993) и 845 (1993) на Советот за безбедност на Обединетите нации, за престанок на важноста на Привремената спогодба од 1995 година и за воспоставување стратешко партнерство меѓу страните и за ратификација на Протоколот за пристапување кон НАТО од Првата страница на Финалето на Договорот.
Со нив се менува името на државата од „Република Македонија“ во „Република Северна Македонија“, се менуваат во Преамбулата, се гарантира суверенитетот, територијалниот интегритет и политичката независност на соседните држави и грижата за дијаспората. .
Постапка за измена на Уставот
Постапката за измена на Уставот минува низ три фази. Во првата фаза Собранието со двотретинско мнозинство одлучува за пристапување кон измена на Уставот. Втората е фазата на утврдување на нацрт-амандманите, а за ова е доволно мнозинство од вкупниот број пратеници или 61 глас. Третата финална фаза е одобрување на амандманите и за ова повторно е потребно двотретинско мнозинство или најмалку 80 гласа.
Предлог за пристапување кон измена на Уставот може да поднесат: Претседателот на Републиката, Владата на Република Северна Македонија, најмалку 30 пратеници во Собранието на Република Северна Македонија и 150.000 граѓани.
По поднесувањето на предлогот потребно е да се донесе Одлука за пристапување кон измена на Уставот. Одлуката ја донесува Собранието со мнозинство од две третини од вкупниот број пратеници, односно со најмалку 80 гласа. Бидејќи се работи за промена на Преамбулата, потребно е да има таканаречено мнозинство на Бадентер, поточно најмалку 21 од 40-те пратеници кои не се припадници на мнозинската македонска заедница.
Доколку одлуката за пристапување кон измените на Уставот ја изгласа Собранието, иницијативата се враќа на Владата, која со образложение мора да го подготви текстот на нацрт-амандманите на Уставот. Вака изготвениот текст се испраќа до претседателот на Собранието, кој најдоцна 30 дена пред седницата на Собранието, на чиј дневен ред ќе се најде иницијативата, го проследува до пратениците и шефот на државата.
Амандмани можат да се поднесуваат само за оние кои се предмет на измени на Уставот, а ова право го има секој пратеник, работна група и Владата како предлагачи најдоцна до осум дена пред седницата на Собранието. Собранието со мнозинство гласови од вкупниот број пратеници го утврдува предлог-амандманот на Уставот. Потоа следи рочиштето кое не може да трае повеќе од 30 дена.
Потоа, Владата ги доставува предлог-амандманите до Собранието, кои мора да бидат прифатени од Комисијата за уставни прашања, која потоа доставува извештај со дополнет предлог во текстот на собраниската седница. Секој заменик може да поднесе амандман на текстот. Текстот на предложените амандмани е одобрен со 61 глас. Конечната одлука за измена на највисокиот правен акт – Уставот се носи со мнозинство од две третини од вкупниот број пратеници, односно со најмалку 80 гласа.
Практиката на уставни измени во другите европски земји
Уставните амандмани или реформи се сложен и долг процес. Понекогаш промените се неопходни и сосема суштински за да се подобри демократското владеење или да се прилагодат на политичките, економските и социјалните трансформации. Но, со оглед на фактот дека основањето на држави е запишано во самиот устав, измената на овој важен документ е прашање од големо значење.
„Во некои европски земји уставните измени се толку чести што се случуваат речиси секоја година, додека во други се многу ретки. Во Австрија амандманите на Уставот се менуваат од еден на шест пати годишно (освен годините кога воопшто немало промени). И швајцарскиот и белгискиот устав се менуваат доста често, а грузискиот устав има повеќе од триесет амандмани, покажува споредбеното истражување на Парламентарниот институт.
Во другите земји, пак, се вели во истражувањето, уставните измени се многу ретки.
„Во Шведска, Законот за наследување, кој е дел од четирите основни закони на Уставот, е само еднаш изменет. Во Романија нема никакви промени од 2003 година. Шпанскиот устав претрпе само две измени. Полскиот устав исто така беше изменет само двапати од 1997 година. Во Финска, Уставот беше изменет четири пати од неговото влегување во сила во 2000 година. Бугарскиот устав беше изменет само пет пати од 1991 година. Грчкиот устав претрпе четири ревизии од 1975 година Уставот на Литванија е изменет 10 пати од 1992 година, покажа истражувањето.
„Прашањето за уставните измени е во сржта на уставната теорија и практика. Конституционализмот значи дека основните правила за ефикасно вршење на државната власт и заштитата на индивидуалните човекови права треба да бидат стабилни и предвидливи и да не подлежат на чести промени, се вели во истражувањето на Парламентарниот институт и се нагласува дека тоа е клучно кога се зборува за легитимноста на уставниот систем.