Компанијата „Radia“ развива наменски авион WindRunner, кој ќе ја преземе титулата најголем во светот.
Идејата за „поголемо, толку подобро“ навистина се однесува на турбините на ветер денес, но нивните огромни сечила, особено оние што се користат за офшор турбини на ветер, не можат лесно да се транспортираат преку копно, ограничувајќи ја нивната употреба. Како и да е, компанијата со седиште во Колорадо верува дека има решение, а тоа е колосално наменски направен авион дизајниран да ги транспортира најголемите лопатки на турбината.
Во ера во која обновливите извори на енергија не се само избор, туку и потреба, потрагата по поефикасни и поголеми турбини на ветер расте. Со нивните колосални турбини чии сечила се долги колку фудбалско игралиште, офшор фармите со ветерници се одличен пример. Сепак, овие гиганти од обновлива енергија се врзани за морето, поради што нивниот огромен потенцијал е неискористен на копно, а причината е непрактичноста да се транспортираат толку големи објекти со конвенционални транспортни средства.
Тука на сцена стапува компанијата „Radia“, која ги претстави плановите за производство на најголемиот авион во светот наречен „WindRunner“. Овој огромен авион ветува дека ќе го револуционизира секторот на обновливите извори на енергија со поедноставување на транспортот на колосалните сечила на турбината на ветер.
Огромните димензии на WindRunner ги надминуваат дури и најпознатите комерцијални авиони. Со должина од 108,5, висина од 24 и распон на крилата од 79,5 метри, овој огромен авион го надминува дури и Боингот 747-8. Тој е 32,3 метри подолг од моделот Боинг. Товарот на авионот ќе биде до 80 тони, односно 12 пати повеќе од носивоста на Боинг 747.
„Денешните најголеми турбини на ветер и уште поголемите што доаѓаат во иднина не можат да се транспортираат до главните копнени ветерни електрани преку копнена инфраструктура“, наведува Радиа на својата веб-страница. Токму оваа логистичка пречка послужи како примарна инспирација за проектот WindRunner.
Основачот на Radia, Марк Лундстром е ракетен научник образован на MIT, кој ги поминал последните седум години работејќи со тим од инженери за да го подобри дизајнот на WindRunner. Меѓу клучните приоритети беше обезбедувањето на структурниот интегритет на колосалниот вселенски брод за време на полетувањето и слетувањето.
Покрај решавањето на постоечките транспортни ограничувања, големиот капацитет на WindRunner го отвора патот за развој на уште поголеми копнени турбини. Тие би можеле да бидат дизајнирани да го максимизираат потенцијалот на ветерната енергија.
Експертите проценуваат дека овие големи турбини би можеле да ја зголемат конзистентноста на производството на електрична енергија за 20 отсто и да ги намалат трошоците за енергија до 35 отсто, што е благодет за растечката индустрија. Во 2022 година, енергијата на ветерот сочинуваше 10 отсто од производството на електрична енергија во САД.
„Radia“ тврди дека WindRunner би можел да полета во рок од четири години, а неговата примарна цел е да го забрза растот на енергијата на ветерот. Сепак, огромниот капацитет на авионот би можел да се искористи и во други сектори, вклучувајќи го и транспортот на тешка воена опрема.
Проектот WindRunner се развива во време на финансиски проблеми за офшор ветерната индустрија. Инсталациите на брегот опремени со масивни лопатки на турбината би можеле да претрпат масовна трансформација.
Технологијата на WindRunner би можела да им овозможи да достигнат повеќе од 90 метри во споредба со сегашниот просек, а резултатот би бил да генерира двојно повеќе енергија со сегашните инсталации, што ќе ја направи енергијата на ветерот конкурентна во области кои моментално не се остварливи.