Деновиве сме сведоци на чуда во преживувањето – по стотици часови поминати под урнатините, луѓето, видовме, се пронајдени живи. Како е тоа воопшто можно? Каква е состојбата на човечкото тело и психа после ваква траума? Репортерката на Дневник Нова ТВ Валентина Баус за тоа разговараше со припадници на спасувачките служби и лекари.
Некои луѓе можат да преживеат заробени под урнатините околу 200 часа.
„Тоа е како да сте затворени во самица, но сте тесни во простор од максимум половина метар на еден метар“, вели Ивоне Ана Ланчиќ, докторка и членка на ХГСС.
„Па, тоа е тоа – всушност исчекувањето на смртта и во одреден контраст со надежта дека некако ќе преживеат, дека некој сепак ќе ги најде. Човечкиот капацитет да се бори за да остане жив е неверојатен“, додава психијатарот Катарина Марушиќ.
Тоа најдобро го докажува фактот што некои излегле живи и по десет дена под овие урнатини. Докторот и член на ХГСС вели – телото може да остане без храна и до три недели, важна е течноста. Некои од спасените ја испиле сопствената урина.
„Ако нашиот организам е дехидриран, нема циркулирачка течност низ крвните садови. Ако нема кислород, нема проток на кислород до клетките, а клетките не можат да преживеат без кислород. Оние кои преживеале преживеале благодарение на воздушниот простор околу устата и можеа да дишат“, објаснува тој.
И дефинитивно ќе им треба опсежна психолошка помош – вели д-р Марушиќ. И додава – возрасните полесно ќе ја поминат оваа траума отколку децата.
„Со што ќе се справат овие луѓе? Затоа што мора да дојде до целосен распад на се што е човечко во таква катастрофа. Освен тоа, повеќето од нив останаа без ништо – без луѓе околу нив, без семејство.“
Овие тешки сцени ги гледаат спасувачите на теренот. Тие се сеќаваат и на земјотресот што го погоди Измир во 1999 година.
„Се сеќавам дека луѓето беа пронајдени живи и по 18, 19 дена, бидејќи ако не се повредени и имаат безбедно место, можно е“, вели спасувачот Абдул.
За жал, секој час се помали се шансите под урнатините да има уште живи луѓе.