Илјадници Швеѓани доброволно имплантираат мали NFC/RFID микрочипови (со големина на зрно ориз) под кожата, обично помеѓу палецот и показалецот.
Она што започна како „хоби за биохакирање“ се претвори во широко прифатен тренд, заменувајќи ги клучевите, картичките за пристап, платежните картички, па дури и билетите за воз. На прв поглед, тоа е врвот на практичноста – раката станува дигитален паричник и лична карта .
Сепак, за значаен дел од глобалната заедница, вклучувајќи ги и христијанските верници, оваа практичност крие длабока егзистенцијална закана.
Криза на верата?
Додека компании како „Биохакс Интернешнл“ ги промовираат имплантите како безопасно решение за заборавање на клучеви, теолозите и библиските научници предупредуваат на морничава паралела со текстот од Новиот завет.
Како раката станува платежна картичка?
Суштината е практичноста. Швеѓаните отсекогаш биле отворени за „биохакирање“ – спојување на биологијата и технологијата, а чиповите се покажаа како идеално решение за општество каде што носењето готовина е веќе заборавено.
- Плаќање: Чиповите ја користат истата NFC технологија како и бесконтактните банкарски картички или мобилните телефони. Откако чипот ќе се поврзе со банкарската сметка на корисникот, плаќањето се извршува со едноставно мавтање со раката преку ПОС терминалот во продавницата или на автоматот.
- Мултифункционалност: Овие импланти не се само за шопинг. Во корпоративните центри, како што е „Епицентарот“ во Стокхолм, чипот ги заменува пристапните картички за отклучување врати, активирање печатачи, па дури и купување храна во мензата. Националниот железнички оператор SJ, исто така, експериментираше со чипови за регистрација на билети за воз.
Иднина без изгубени картички
Застапниците на овој тренд истакнуваат дека главната предност е сигурноста и безбедноста (не може да се изгуби, украде или заборави). Тие тврдат дека чипот е многу попрактичен од паметен часовник или телефон. Телото станува единствен уред за идентификација.
Иако бројот на вградени чипови се проценува на илјадници, Шведска е далеку пред остатокот од светот во прифаќањето на оваа технологија како дел од секојдневниот живот . Во свет каде што брзите, безготовински трансакции станаа императив, шведскиот модел покажува како навистина би можела да изгледа нашата блиска иднина – паричник кој секогаш е со вас, под кожата.
Сепак, прашањата за приватноста и стравот од целосен надзор остануваат отворени, што е цената што Швеѓаните се подготвени да ја платат за ваков вид технолошка погодност, засега.
Од практичност до контрола
Шведска, како едно од општествата најсклони кон споделување лични податоци и доверба во институциите, е најплодната почва за таков технолошки скок. Но, критичарите нагласуваат дека главниот проблем е неразделноста на чипот.
За разлика од мобилниот телефон, клучот или картичката, чипот е трајно прикачен на телото.
Иако сегашните модели не вклучуваат GPS , што спречува следење во реално време, експерти како микробиологот Бен Либертон предупредуваат дека податоците што можат да се собираат во иднина би можеле да вклучуваат фреквенција на пристигнување на работа, паузи, па дури и здравствени параметри, замаглувајќи ја границата помеѓу бизнисот и приватниот живот.
Се поставува фундаментално прашање – Што ќе се случи ако системот побара повеќе податоци? Дали оние што ќе одбијат да се надградат постепено ќе бидат исклучени од општеството, немајќи можност да пристапат до јавен превоз, здравствени услуги или банкарство? Дали слободата на избор ќе се сведе на избор помеѓу практичност и принцип?
Каде е границата?
Експериментот со микрочип во Шведска е совршен лакмус тест за глобалните ставови кон трансхуманизмот и целосната дигитализација. За технолозите, тоа е неизбежна еволуција. За верниците и активистите за приватност, тоа е последниот аларм пред огромната погодност да се претвори во неповратен надзор.
Ако чипирањето стане стандард за купување и продажба низ целиот свет, изборот повеќе нема да биде прашање на личен избор, туку прашање на опстанок и фундаментална слобода.