Џиновските соларни балони достигнуваат висина од 21 километар, имаат дијаметар од шест до седум метри, а може да се лансираат и од училишно игралиште и да завршат во стратосферата, вториот слој на земјината атмосфера. Тие главно поминуваат 14 часа во воздух и се спуштаат на зајдисонце. Тие се користат и од Даниел Бауман, главен научник во Националната лабораторија Сандија, кој ги испраќа во стратосферата со прикачени микрофони за да ги снима околните звуци.
Како што објави CNN, тие снимиле површински хемиски експлозии, громови, океански бранови, летала со пропелер, градска гужва, суборбитални лансирања на ракети, земјотреси, млазни авиони, товарни возови, но и звук чие потекло не е познато.
„Во стратосферата има мистериозни инфразвучни сигнали кои се случуваат неколку пати на час при некои летови, но нивниот извор е целосно непознат“, нагласил научникот Даниел Бауман. Тој се заинтересирал за истражување на нискофреквентниот инфразвук, феномен што не се слуша за човечкото уво, уште во студентските денови. Првиот чекор кон ова било користење на метеоролошки балони што тој самиот ги направил. На нив Даниел Бауман и неговиот пријател ставиле камери за да го снимаат „небо горе и земјата долу“.
Неговата следна цел била да прикачи инфразвучни снимачи за да ги снима звуците на вулканите, но неговиот ментор Џонатан Лис, професор на Универзитетот во Северна Каролина, го советувал да стави микрофон на нив бидејќи никој не го направил тоа во претходниот половина век. Даниел Бауман го послушал својот ментор. Тој и неговите соработници направиле истражување во кое ги детектираат звуците на стратосферата користејќи балони на НАСА, други даватели на услуги за летање и соларни балони самостојно направени.
„Секој балон е направен од пластика, подвижна лента и јагленова прашина. Тие чинат околу 50 долари за да се направат, а тим од две лица може да направи еден за околу три и пол часа. Едноставно, во сончев ден го носите надвор и го наполните со воздух, а носи корисен товар до висина од 21 километар“, изјавил Даниел Бауман и додал дека таков балон може да направат група средношколци.
Јаглен прав се користи во внатрешноста на балонот за да се затемни, а кога сонцето сјае на темните балони, воздухот во нив се загрева. Евтиниот и лесен дизајн значи дека истражувачите можат да пуштат повеќе балони за да соберат што е можно повеќе податоци.
Резултатите од неговото истражување беа претставени на 184-тиот состанок на Акустичкото друштво на САД во Чикаго, а Даниел Бауман кажал дека лансирал неколку десетици балони помеѓу 2016 и април оваа година. Најдолгиот лет траел 44 дена. Тоа бил хелиумски балон на НАСА кој собирал податоци 19 дена додека не се потрошиле батериите. Големите надморски височини што ги достигнуваат им овозможуваат да имаат поголем опсег на откривање звук, но и да ја намалуваат бучавата околу нив.
Во моментов, најголемиот проблем за научниците е идентификацијата на мистериозните звуци.
„Има многу летови со сигнали чие потекло не го разбираме. Тие се речиси сигурно копнени, можеби дел од турбуленции, далечна силна бура или некој вид човечки објект како товарен воз, но понекогаш е тешко да се каже што се случува поради недостигот на податоци“, изјавил Даниел Бауман за CNN.
Можно е во иднина верзии на соларни балони исполнети со хелиум да се користат и за истражување на други планети.