Американската фотографка Дајана Дикман веќе 27 години ги фотографира своите родители кои ја испраќаат.
Во свет опседнат со брзина, моментално задоволство и минливи трендови, нејзината работа служи како нежен потсетник за убавината на доследноста, упорноста и длабоките човечки врски.
Нејзиниот проект „Заминување и мавтање“ не е само серија фотографии , туку е визуелен дневник, хроника на љубовта и непоколебливоста што трае речиси три децении.
Сè започна спонтано. Откако ги посети своите родители инстинктивно ја крена камерата низ ретровизорот на нејзиниот автомобил.
Зад неа, нејзините родители стоеја на дворот, мавтајќи за збогум.
Моментот беше фатен и се роди непланиран ритуал. Во следните 27 години, секој пат кога ќе заминеше, Дијана го повторуваше истиот чин, посегнуваше по својот фотоапарат и го снимаше тој познат призор.
Она што е најфасцинантно кај овој проект е неговата упорност. Во текот на 27 години, сè се промени. Сликите ни ги покажуваат променливите годишни времиња, од зимските пејзажи покриени со снег до бујното зеленило на пролетта.
Гледајќи ја серијата фотографии, гледаме како нејзините родители се менуваат и стареат . Нивните движења стануваат побавни, нивното држење на телото станува послабо, но едно нешто останува исто, нивното мавтање.
Тој едноставен, повторувачки чин е централната нишка што ги поврзува сите фотографии, трансформирајќи ги од обична колекција на слики во приказна за животот, љубовта и минувањето на времето.
Дајана Дикман, со својата упорност, го претвори приватниот ритуал во универзална приказна.
Нејзините фотографии зборуваат за сите оние моменти што честопати ги земаме здраво за готово – семејните собири, тишината по збогувањето, неискажаната надеж дека повторно ќе се видиме.
Делото „Заминување и мавтање“ нè учи дека вистинската убавина не е во спектакуларните настани, туку во малите, повторувачки дејства што ја сочинуваат суштината на нашите животи.
Овој проект е еден вид ода за трпението и вниманието.
Впрочем, ова не е само приказна за родители кои мавтаат. Ова е приказна за сите нас, за нашите семејства, нашите спомени и едноставните ритуали што ги обликуваат нашите животи.
Тоа е, пред сè, сведоштво за неминливата моќ на љубовта, која, без оглед на сè, останува константна.