Идиличните острови во Тихиот океан не играат голема улога во светската политика освен она што можат да го понудат песочните плажи и синиот океан.
Меѓутоа, за време на Втората светска војна, на овие острови се воделе големи битки. За сојузниците, тие заземаа стратешки позиции бидејќи од таму можеа да ја нападнат Јапонија. За возврат, јапонските војници биле испраќани на овие острови за да ги бранат по секоја цена. Меѓу нив бил и поручникот Хиро Онода.
Предавањето не беше опција, па Онода слепо ги следеше сите наредби. Дури и кога војната заврши – тој продолжи да се бори 29 години по војната.
Како што знаеме, самураите мораа да бидат подготвени да ги положат своите животи за своите господари.
Овој концепт го користеа Јапонците во Втората светска војна, предавањето беше непростлив грев.
Таквиот став го натера поручникот Онода и неговите луѓе да се сокријат во планините на островот Лубанга на Филипините, откако сојузничките сили го презедоа островот од Јапонците во февруари 1945 година. Тој ги уверуваше своите војници дека ова може да потрае една, три, пет година, но нивната војска ќе се врати по нив.
– Како разузнавач добив наредба да водам герилска војна и да не умрам. Морав да следам наредби како војник – рече тој.
Војната заврши во септември истата година, но тој сепак ги послушал наредбите. Тој имал неколку престрелки со локалните Филипинци и полицијата.
Во октомври 1945 година, тој и неговата група пронашле леток на кој пишувало: „Војната заврши на 15 август. Тргнете се од планината!“. Нашол повеќе такви летоци, но бил убеден дека тоа е американска пропаганда. Мислеа дека згрешиле кога не можеле да најдат другари. И така тие останале во џунглите во следните 29 години.
Откако се бореле со локалната филипинска полиција, тие мислеле дека војната сè уште трае.
Еден од неговите луѓе на крајот се предал во 1950 година. Вториот бил убиен во 1954 година. Кога го запалиле оризовото поле во 1972 година, полицијата го убила неговиот последен борец, па тој останал сам.
Во меѓувреме, во Јапонија, Онада и неговите луѓе станаа урбана легенда.
Иако официјално беа прогласени за мртви, сите на Филипините беа сигурни дека тој е жив. Убил и 30 Филипинци.
Во февруари 1974 година, војникот Норио Сузуки конечно реши да го најде.
Меѓутоа, наоѓајќи го, Онода одбивал да се предаде, освен ако не му наредел да го стори тоа неговиот командант, мајор Јошими Танигучи.
Сузуки морал да се врати во Јапонија и да го најде Танигучи, тогаш старец веќе работел во книжарница. Го донел во Лубанг и по 29 години Онода ја слушнал посакуваната наредба. Онада му го предаде мечот на филипинскиот претседател Фердинанд Маркос во знак на предавање. Маркос го ослободил од убиствата и го пушти дома.
Кога пристигнак во Јапонија, бил пречекан одлично. Меѓутоа, бидејќи поминало толку време, тој веќе не можел да го најде својот пат во земја која целосно се променила.
Во 1975 година отишол во Бразил и станал сточар, а потоа во 1984 година се вратил во Јапонија и отворил училиште за преживување во дивината.