Зигмунд Фројд ги тестирал своите психолошки експерименти на својата најмлада ќерка Ана, и тоа и нанело непоправлива штета на нејзината психа. Ана никогаш не се опоравила.
Зигмунд Фројд, таткото на психоанализата, бил и останал неверојатен гениј, но штета е што не можел сам себе да си укаже на проблемите што ги имал во односот родител-дете.
Неговиот однос со помалата ќерка Ана беше толку проблематичен што тој ја принудил цел живот да се докажува во желбата да се однесува како синот што сакал да го има.
Зигмунд зборуваше за тоа како најголемата љубов во неговиот живот била неговата сопруга Марта, со која имал шест деца, но факт е дека Фројд е далеку од примерен татко.
Ова особено се однесува на најмладата ќерка на Фројд, Ана, која неуспешно се обидувала да ја придобие љубовта и вниманието на татко ѝ, а од него само добила психички трауми до крајот на животот.
Несакано дете
Во семејството на д-р Фројд и неговата сопруга Марта, сите одговорности беа јасно поделени: големиот психоаналитичар се занимаваше со наука која го „хранеше“ семејството, додека неговата сопруга раѓаше и одгледуваше деца и се занимаваше со домашни работи.
Сепак, раѓањето на шестото дете не ги израдувало нејзините родители премногу. Марта едвај имаше време да се справи со пет деца, а Зигмунд само што почна да влегува во психоанализата што го прослави.
Самата со помислата дека би можела да го роди момчето кое Фројд толку многу го посакувал, Марта се помири да биде бремена.
Психоаналитичарот дури и однапред смислил име за својот син – тој ќе се вика Вилхелм, во чест на неговиот пријател Вилхелм Филс, кој ја предложил теоријата за бисексуалната природа на човекот.
Фројд бил разумен и ладен во воспитувањето, тврдејќи дека на децата не им треба ништо посебно за правилен развој, па дури ни друштвото со нивните родители. На овој став го натерало сопственото детство, врз основа на фактот дека ретко го гледал својот татко и дека бил крајно рамнодушен кон него.
Фројд можеби ги сакал своите деца, но никогаш не им кажал и не го покажал тоа. Покрај тоа, тој период ја развивал теоријата на несвесното и бил во ординацијата по 18 часа на ден, па немал време за децата.
Најчесто децата беа препуштени на себе и на бебиситерките.
Додека постарите деца беа преокупирани со играње и учење, најмладата Ана очајно сакаше да го привлече вниманието на својот сакан татко. Поради ова, таа почна да покажува интерес за психоанализа.
Кога Ана имала 13 години, Фројд сфатил дека може да води интелектуален разговор со неа. Тој се согласил да ѝ држи приватни часови по психологија, додека Ана со среќа била на седмото небо бидејќи сега нејзиниот татко беше нејзин само неколку дена во неделата.
За да го привлече вниманието на нејзиниот татко, Ана се трудела да успее на полето на психологијата. Фројд ја носи со себе на симпозиуми и конференции, додека за тоа време нејзините браќа и сестри се посветуваат на бракови и раѓање деца. Но, Ана се посветила на науката и на својот татко.
Мислејќи дека е грда и некомуникативна, Ана се повеќе се грижела дали некогаш ќе се омажи и ќе има семејство или што ќе се случи со нејзината кариера. Во тоа време, Фројд ја испратил во Италија на обука за да добие уште поголемо образование.
Фројд бил задоволен од кариерата на Ана, дури и ја пофалил во една прилика, но изразил и две грижи: девојката имала лошо држење и претерана страст за плетење.
Патем, Фројд во желбата на Ана да плете видел замена за интимниот живот: во движењето на иглите за плетење тој го видел како симбол на сексуален однос.
Поради ова, но со нејзино одобрување, од 1918 до 1921 година, Фројд ја психоанализирал Ана.
Ова беше прекршување на правилата на психоанализата, но Фројд како најголем авторитет не дозволи ниту еден од колегите да го поколеба. Искористувајќи ја најголемата доверба на неговата ќерка, Зигмунд понекогаш намерно ја трауматизирал Ана за да ја набљудува нејзината реакција и често ја принудувал да биде целосно искрена со него, и покрај нејзината неподготвеност.
Пол Розен, историчар на психоанализата, истакна дека „девојката се плашеше од својот татко, но ниту еден од нив не беше свесен за тоа“.
Розен бил сигурен дека Фројд „упаднал во личниот простор на нејзината душа, воведувал нови, не секогаш позитивни емоции во нивната врска без можност таа некогаш да се ослободи од нив“.
Иако овие сеанси ја уништија Ана, таа одлучува да се откаже од својата професија во училиште и да стане следбеник на нејзиниот татко. Таа се посветува на темата за детето што страда, веројатно потсвесно од сопственото искуство. Години подоцна, Ана ќе направи голем пробив на полето на детската психологија.
И покрај нејзината зрела возраст, Ана остана да живее со родителите и да му помага на својот татко. И двајцата ја прифатија оваа ситуација како нормална, иако и двајцата се чувствуваа непријатно во друштво на еден со друг.
Ана знаела дека останува со својот татко затоа што секогаш сакала неговото одобрување и внимание, од друга страна Фројд знаел за проблемот на неговата ќерка и не направил ништо за да и помогне.
Ана му помагаше на Фројд да се избори против ракот на вилицата цели 16 години. Таа му беше медицинска сестра, секретарка и куќна помошничка.
Бидејќи никогаш психички не се разделила од својот татко, Ана никогаш не се омажила и не родила деца.
Поради ова, таа станала „втора мајка“ на стотици деца кои имале сериозни психички проблеми.
По смртта на Зигмунд Фројд, Ана направи се што е во нејзина моќ да го зачува неговото дело во неговата оригинална форма – без никакви промени или дополнувања.
На 86-годишна возраст доживеала мозочен удар, а неколку месеци подоцна починала. Во нејзините белешки многу години подоцна, таа ќе ги најде напишани следниве зборови:
„Кога бев незадоволна од својот изглед во младоста, се тешев со овие зборови: „Од одредена возраст секоја жена го добива лицето што го заслужува“, што значи, лицето што сама го создава за себе“.
Иако речиси цел живот свесно беше во сенка на својот татко, Ана успеа да си „создаде лице“ и достоинствено да го прифати трагичниот однос што го имаше со нејзиниот рамнодушен и бескомпромисен татко.