Како искуствата од детството ги обликуваат вашите романтични врски
При изборот на љубовен партнер, често постои несигурност и чувство дека не можете да ја постигнете посакуваната емоционална врска, а причината за ова често се крие во детството, во односите што се развиле со родителите и околината.
Првите детски односи со родителите и околината стануваат несвесен образец за сите идни односи. Британскиот психијатар Џон Боулби ја развил теоријата на приврзаност според која односот со примарниот старател во детството го обликува стилот на приврзаност што подоцна се повторува во партнерските односи.
Ако вашето детство било обележано со сигурност, разбирање и доследност, постои голема веројатност дека ќе развиете безбеден стил на приврзаност, кој ви овозможува да градите стабилни и исполнувачки врски во возрасниот живот.
Меѓутоа, ако раните врски биле нестабилни, збунувачки или предизвикувале вознемиреност, може да се развијат неколку стилови на приврзаност. Еден од типовите и стиловите е избегнувачкиот, бидејќи луѓето со овој стил избегнуваат емоционална блискост и пренагласуваат независност.
На овие луѓе им е потешко да се отворат кон своите партнери, честопати стануваат ладни или дистанцирани, особено кога нивните партнери покажуваат потреба за блискост. Овој стил често е резултат на емоционална недостапност или отфрлање од страна на родителите во детството.
Луѓето со анксиозен стил на приврзаност се плашат од отфрлање и постојано бараат потврда за љубов од своите партнери. Овие луѓе стануваат премногу приврзани, што доведува до зависност во врската. Тие најчесто растеле во средина каде што нивните родители биле недоследни, што не им обезбедувало сигурност.
Покрај тоа, неорганизираните типови покажуваат контрадикции во своето однесување и иако истовремено посакуваат блискост, тие исто така се плашат од неа. Овој стил често се поврзува со траума или занемарување од детството, кога родителите биле непредвидливи или застрашувачки.
Искуствата од детството не остануваат само како спомени, туку стануваат несвесни обрасци што ги регулираат изборите во љубовта. Лице кое пораснало во семејство каде што морало да заработи љубов, може несвесно да избере партнери кои се емоционално оддалечени, бидејќи таквите врски станале познати и вообичаени. Токму поради ова, тие несвесно избираат партнери кои ги потсетуваат на раната семејна динамика, со надеж дека искуствата ќе се повторат и дека ќе се обидат да ги исправат старите рани.
Првиот чекор кон поздрави односи е самопроучување и свесност. Разбирањето на влијанието на детството врз емоционалните и партнерските избори може да го олесни донесувањето подобри одлуки во љубовта. Исто така е важно да се препознае однесувањето во врските. Покрај тоа, преку психотерапија е можно да се научи како да се регулираат емоциите и да се обезбеди внатрешна потврда, наместо да се бара исклучиво однадвор.
Кога се препознаваат несвесните обрасци, полесно е да се изберат партнери кои обезбедуваат стабилност, отколку оние кои поттикнуваат несигурност. Терапијата може да помогне и во процесот на обработка на траумите од детството, ослободување од нивното влијание и создавање стабилни, здрави односи во возрасниот живот. Иако детството те обликува, не мора нужно да ги повторуваш истите грешки.
Самосвеста, посветеноста и правилниот избор на партнер овозможуваат создавање здрави и стабилни врски кои се темелат на љубов, сигурност и меѓусебна поддршка. Клучот е да се препознае влијанието на минатите искуства и да се фокусира на позитивни промени.
