ВЛАДИМИР ПУТИН СЕ ВРАЌА НА ГОЛЕМА ВРАТА !? Што се подготвува во Европа ? Расположението наеднаш се менува – проруските играчи се будат

Во текот на изминатите 50 години, западноевропските енергетски компании развија длабоки деловни и лични врски прво со советската, а потоа со руската гасна индустрија. Најголем израз на овие односи и интереси имаше во времето на поранешниот германски канцелар Герхард Шредер, кој како германски канцелар го отвори патот за проектот за гасоводот „Северен тек 1“, станувајќи претседател на неговиот одбор откако ја напушти функцијата канцелар. Заедно со овој бизнис, Герхард Шредер беше упорен поборник за постојано заострување на германско-руската енергетска соработка и врска.

За овој поранешен германски канцелар и за другите негови слични соработници во европскиот енергетски сектор, војната меѓу Русија и Украина не мора да значи крај на бизнисот, според анализата на National Interest Alan Riley, анализа од виш соработник во Атлантскиот совет од Вашингтон, кој е специјализиран во областите на антимонополот, трговското и енергетското право и прашањата за политиката на Европската унија.

Во моментов факт е дека бизнисот на Гаспром со извоз на руски гас од гасоводи во ЕУ е целосно пропаднат. Сепак, и покрај ова, многу европски деловни и политички лидери сакаат работите да се вратат во „нормала“ што е можно поскоро. Во Германија, премиерот на Саксонија веќе подолго време бара поправка на гасоводот „Северен тек 1“ и обновување на испораките на руски гас. Во Италија, еден од членовите на старата руско-италијанска енергетска група, Паоло Скарони, беше избран за претседател на италијанскиот енергетски гигант ENEL.

Не е премногу тешко да се препознае што се подготвува. Тимот со слоганот „бизнис како и обично“, предводен токму од луѓе како Герхард Шредер и Паоло Скарони, ќе навива и ќе се залага за склучување договори за повторно проток на гас со Русија.

Во исто време, на прв поглед, „Ре-Шредеризацијата“, како што авторот на анализата го нарекува овој евентуален иден процес, изгледа како невозможна мисија. Од почетокот на инвазијата на Украина, увозот на руски гас од гасоводи во Европа е намален од 40 на само околу 5 отсто. Германија, најголемиот руски увозник на гас, во меѓувреме обезбеди неколку нови терминали за ЛНГ, поточно пловечки бродови со ЛНГ за увоз на ЛНГ (течен природен гас). Германските министри постојано повторуваат и истакнуваат клучни позиции поврзани со енергетската диверзификација.

Така, Германија ќе увезува норвешки природен гас, ЛНГ, енергија од ветер, сончева енергија – накратко сè освен руски гас. Сепак, рускиот природен гас не исчезна целосно од „радарот“. Имено, иако рускиот увоз преку цевководи пропадна, увозот на руски ЛНГ е зголемен. Поконкретно, низ ЕУ, рускиот увоз на ЛНГ сега е на второ место по увозот на ЛНГ од САД.

Што е уште поважно, системот за економска и политичка поддршка за увоз на руска енергија низ Западна Европа не исчезна. Можеби во моментов има тенденција да биде помалку видливо, но тој систем е подготвен повторно да се активира и да го турка рускиот гас кон Европа во првиот погоден момент. Тука е веќе споменатиот премиер на Саксонија, Михаел Кречмер, а интересно е што како оправдување за тоа ја користи политиката на затворање на германските нуклеарни централи – од кои последните три беа затворени на 15. април.

Овој пример на барање за обновување на испораките на руски гас преку „Северен тек 1“ се вклопува во пошироката стратегија на германските поддржувачи на увозот од Русија. Тие многу добро знаат дека ќе биде тешко да се снабди Германија со доволно количество енергија од алтернативни извори, а притоа ефикасно да се прекине увозот на руски гас. Загубата предизвикана од затворањето на вкупно шест нуклеарни централи во последните три години ја зголемува побарувачката за повеќе енергија од другите центри за набавки, а ограничувањата во планирањето ја отежнуваат дистрибуцијата на енергијата од ветер преку зголемен капацитет на мрежата онаму каде што е потребно.

Во исто време, никој не сака масовно да ја зголеми употребата на јаглен – иако, забележува авторот, тоа исто така се случува. Сè што навистина им е потребно на германските застапници на руската енергија е една навистина студена зима и Кинезите да купуваат доволно течен природен гас на светските пазари за драстично да ги зголемат цените на природниот гас. Во тој момент, ќе ги има сите аргументи за поправка на Северен тек 1 – по цена од 500 милиони долари – и враќање на вообичаеното работење.

Во исто време, ова не би бил аргумент кој би бил претставен само во Германија. „Ре-Шредеризацијата“, според која европските политичари и деловни директори бараат и поддржуваат длабоки врски со рускиот енергетски пазар, беше и останува карактеристика на западноевропскиот енергетски сектор како целина, не само во Германија. Сега, како што наведува National Interest Alan Riley, „Ре-Шредеризацијата“ може да се види на сцената во Италија, каде што десничарската Влада на Џорџија Мелони, поддржана од проруското коалициско крило на Силвио Берлускони, го назначи Паоло Скарони за претседател на ENEL.

Паоло Скарони претходно беше извршен директор на друг италијански енергетски гигант, ENI, и разви силна врска – како што покажуваат записите на Кремљ – со рускиот претседател Владимир Путин. Тој, исто така, го поддржа и делумно го финансираше неуспешниот проект за гасоводот „Јужен тек“, кој имаше за цел да предизвика огромна штета на Украина со обезбедување алтернативна транзитна рута за рускиот гас до Европа.

Сепак, јасната севкупна цел на Москва не беше само да ги намали приходите на Украина, туку и нејзината важност за ЕУ, што теоретски ќе го олесни подоцнежниот напад врз таа земја, бидејќи ќе ги намали шансите ЕУ да покаже некаков значаен интерес за неа, се наведува во анализата.