Кина ги лансираше првите 12 од 2.800 планирани сателити на орбиталната мрежа на суперкомпјутери.
Сателитите, кои беа произведени од компаниите ADA Space, Zhijiang Laboratory и Neijang High-Tech Zone, ќе можат самостојно да ги обработуваат податоците што ги собираат, наместо да се потпираат на оние на теренот да ја завршат работата.
Сателитите се дел од вселенската програма на ADA наречена „Star Compute“ и го претставуваат првиот сегмент од она што оваа компанија го нарекува „Констелација на пресметување со три тела“. Секој од 12-те сателити има вграден модел со вештачка интелигенција со 8 милијарди параметри и може да изврши 744 тера-операции во секунда (TOPS), додека заедно можат да управуваат со 5 пета-операции во секунда (POPS). Ова е многу повисоко од 40 TOPS потребни за Microsoft Copilot PC. Крајната цел е да се има мрежа од неколку илјади сателити, постигнувајќи 1.000 POPS.
Сателитите комуницираат едни со други со брзина до 100 Gbps користејќи ласери и делат 30 терабајти простор за складирање, според „Спејс њуз“. Лансираните сателити носеа научен товар, вклучувајќи и детектор за рендгенски зраци за снимање на кратки космички феномени како што се гама зраците. Сателитите исто така имаат можност да создаваат 3Д дигитални близнаци (податоци за дигитални близнаци), кои можат да се користат за цели како што се реагирање во итни случаи, игри и туризам.
Придобивките од поседувањето вселенски суперкомпјутер одат подалеку од заштеда на време во комуникацијата. Традиционалните сателитски преноси се бавни, при што помалку од 10 проценти од сателитските податоци стигнуваат до Земјата поради фактори како што се ограничениот пропусен опсег и достапноста на копнени станици.
„Орбиталните центри за податоци можат да ја искористат сончевата енергија и да ја зрачат нивната топлина во вселената, намалувајќи ги потребите од енергија и јаглеродниот отпечаток“, рече Џонатан Мекдауел, вселенски историчар и астроном на Универзитетот Харвард.
Тој рече дека САД и Европа би можеле да спроведат слични проекти во иднина.