Родителите кои ги прават овие 8 работи го попречуваат развојот на нивните деца, но мислат дека им прават добро
Одржувањето односи со возрасните деца може да биде предизвик, особено кога родителите се обидуваат да ги излечат старите трауми од детството или да управуваат со личните емоционални потреби додека ги охрабруваат своите деца.
Не постои универзално „точен“ начин за справување со овие односи, но некои родителски однесувања може негативно да влијаат на здравјето на сите. Според психологот Џефри Бернштајн, некои родители мислат дека им помагаат на своите возрасни деца, но всушност несвесно го попречуваат нивниот развој .
Нивната добронамерна поддршка често станува пречка за децата да преземат одговорност и да научат како да живеат како независни возрасни луѓе, пишува Yourtango.
Ова се најчестите форми на такво однесување:
1. Игнорирање на лични трауми
Родителите кои не ги решиле своите емоционални трауми често несвесно ги пренесуваат тие обрасци на нивните возрасни деца. Овие родители ги ставаат потребите на своите деца пред нивното емоционално здравје, со што им ја ускратуваат можноста на децата да станат независни.
2. Презаштитно однесување
Родителите кои се обидуваат да ги „спасат“ своите деца од животните проблеми често немаат можност да развијат емоционална интелигенција и вештини за решавање проблеми. Истражувачкиот центар „Пју“ истакнува дека презаштитниот пристап станува се почест, но кога децата се соочуваат со зрелоста, тоа може да стане пречка за нивната независност.
3. Пречестата комуникација
Иако е нормално да се биде во контакт со децата, родителите кои премногу се јавуваат и пишуваат пораки може ненамерно да ја намалат автономијата на нивните деца. Според Њујорк Тајмс, рамнотежата во комуникацијата е клучна за здрава врска.
4. Финансиска помош без граници
Иако понекогаш е неопходна финансиската поддршка, таа може да стане проблематична доколку возрасните деца не научат како да бидат одговорни. Според д-р Џефри, родителите кои поставуваат ограничувања на финансиската помош им овозможуваат на децата да развијат чувство на одговорност и независност.
5. Префрлање на вината од децата
Како што истакнува експертот Пег Стрип, родителите кои го оправдуваат лошото однесување на своите деца им оневозможуваат да преземат одговорност за своите постапки.
6. Занемарување на сопствените потреби
Родителите кои вложуваат сè за да им помогнат на своите деца, често го занемаруваат сопственото емоционално и физичко здравје, што може да доведе до чувство на исцрпеност и осаменост кога на децата повеќе не им е потребна нивната помош.
7. Недостаток на граници
Многу родители избегнуваат да поставуваат граници од страв да не го изгубат односот со своите деца. Но, за да се поттикне нивната независност, границите се клучни.
8. Критика на детските односи
Некои родители несвесно ги изразуваат своите фрустрации критикувајќи ги односите на нивните деца, што може да предизвика напнатост и дополнително дистанцирање.
