УМРЕ ОД ХИВ, А ПОСЛЕДНИТЕ ГОДИНИ ОД ЖИВОТОТ ГИ ПОМИНА ВО ГАРАЖА ВО БОРЧА: Беше ѕвезда на СФРЈ, па падна во канџите на дрогата и остана без НИШТО
Легендарната Маргита Стефановиќ Маги е една од најзначајните музичари на сцената на поранешна Југославија. Со долга црна коса и неверојатна харизма, таа беше рокенрол икона од осумдесеттите. Ја нарекувале црната принцеза, а најголема популарност стекнала како член на групата „Екатарина Велика II“, која подоцна го променила името во ЕКВ.
Таа беше дел од белградскиот боемски уметнички круг, во кој припаѓаа и останатите членови на оваа група. Публиката често ја гледаше движечката енергија на бендот во нејзиниот однос кон клавијатурите. Маги беше уметничка душа, обучен пијанист и композитор.
Дозвола од мајка и
“Во мојот нормален, стабилен живот, најнестабилниот дел сум јас. И тоа не е поради некоја психолошка или не знам каква нестабилност, туку поради постојаната потрага во сите можни области на уметноста и животот”, говореше Маги.
Во средното музичко училиште „Јосип Славенски“ заедно со Иво Погорелиќ дипломирала како најталентиран пијанист, по што добила покана да го продолжи образованието на престижниот конзерваториум во Москва. Но, таа ја одби одличната можност поради нејзината мајка, на која не и се допадна идејата Маги да заминат од дома на таа возраст.
Маргита продолжила да го истражува животот, свирела на пијано и се запишала на Архитектонскиот факултет во Белград. Дипломирала во 1982 година и токму тогаш заедно со нејзиното момче Срѓан Вејвод кој и ги правел најубавите песни се повеќе стануваше име на белградската андерграунд сцена, па тргнала во сосема поинаква насока.
Разновидните и харизматични магии
Пролетта истата година, преку нејзиниот братучед, гитаристот Гаги Михајловиќ, го запознала Милан Младеновиќ, а набргу потоа, на една од тогашните проби на бендот „Екатарина II“ била поканета да му се придружи на бендот, каде останала до крајот на 1994 година, односно до смртта на Младеновиќ, што го означило и крајот на постоењето на вистинскиот ЕКВ.
Во исто време, таа учествуваше во создавањето на албуми на многу југословенски бендови, меѓу кои „Karlowy Vary“, „Elvis J. Kurtovic & His Meteors“, „Van Gogh“ и „Babe“. Таа компонираше музика за филмовите „Прв пат со татко ми наутро“, „Вера Хофман“, „Враќањето на Вук Алимпиќ“, „Сино сино“, а учествуваше и во театарските продукции „Класен непријател“ и „Три Сестри“.
На покана на режисерот Горан Марковиќ , таа се испроба и како актерка во 1985 година во улогата на Драгана во филмот „Тајван Канаста“.
Последната работа
По смртта на Младеновиќ, таа продолжи да свири во бендот „Курајбери“ и гостуваше на албумите „Глисерс“, „Зион“ и „Директор“, а во 1995 година заедно со група млади музичари од Белград го формираа бендот EQV и го објави албумот наречен „Сите се болка моја“, инспириран од познатата песна „Екатарина Велика“.
На клавијатурите настапувала на неколку анплагд концерти на „Електричен оргазам“, а нејзиното последно дело е поврзано со театарската претстава „Капут на мртовец“ од 2002 година.
Таа беше движечката сила зад бендот
Сите нејзини успеси со години беа потиснати од борбата со тешките дроги, која стана уште поинтензивна кога нејзиниот татко почина во 1996 година. Обидувајќи се да се ослободи од нив, таа го продала семејниот стан и купила два помали во предградието на Белград, а остатокот од парите го искористила за патување во Индија. Желбата целосно да го промени начинот на живот во далечна земја беше уште еден неуспешен обид, па по враќањето дома направи нови тешки потези. Ги продала двата стана и набрзо ги потрошила сите пари и останала бездомник.
Сосема беспомошна и осамена, последните години од животот ги поминала во напуштена гаража во Борча, а потоа во прифатилиште за бездомници во Вождовац. Таа беше осудена на милост и немилост на минувачите, хуманитарна помош и остатоци од храна кои одвреме навреме и ги носеа нејзините обожаватели.
Таа замина тивко
Во август 2002 година, Маргита Стефановиќ беше примена на Клиниката за инфективни болести во Белград, каде што почина на 18 септември. Таа имаше 43 години и беше последниот член на оригиналната постава на групата ЕКВ. Пред неа, на 25 септември 1992 година, почина тапанарот Ивица Видовиќ, кој според Википедија е првиот регистриран ХИВ позитивен во поранешна Југославија.
Фронтменот Милан Младеновиќ почина од рак на панкреасот на 5 ноември 1994 година, срцевиот удар на 13 октомври 1998 година беше кобен за басистот Бојан Печар, додека тапанарот Душан Дејановиќ ја загуби битката за живот во 2000 година, исто така поради СИДА.
Шест години по нејзината смрт, информацијата дека тоа е поради интравенска употреба на наркотици за првпат и беше потврдена на јавноста во книгата „Врати се назад“ на Александар Илиќ.
Меги била заразена со ХИВ
За црната принцеза на југословенскиот нов бран се зборува во суперлатив, односно за страдалната душа на жената која штотуку го сакала животот. Замина тивко, сама, во услови далеку под човечкото достоинство. Некогаш најсветлата ѕвезда на црната сцена, заробена во мрежата на зависност од дрога, заврши на дното. Сепак, таа остави многу зад себе. Младите и денес растат во нејзините ритами, а албумите „Катарина II“ и „Екатарина Велика“ денес се можеби уште повеќе ценети отколку во времето кога се појавија.
Во соништата на Зоран Предин
Писателката и нејзината пријателка Лидија Николиќ објавија книга за Маргита Сефановиќ Мага со наслов „Чувства. О. Спомени“, а црната принцеза не го остави рамнодушен ниту легендарниот Зоран Предин, кој и ја посвети песната „Коса во боја на сребрена“.
“Бев импресиониран од силата на ставовите на Маргита, смиреноста на нејзиниот говор и нежноста на нејзините движења. Очигледно, трагичната судбина на моите музички колеги ме потресе до таа мера што таа вечер, под влијание на филмот, јас сонував дека ја запознав Маргита, но дека не ме препознава поради мојата сребрена коса. Истото утро седнав и напишав песна“, објаснил Предин.
Антивоен камион
Членовите на првата постава на ЕКВ беа речиси детски некорумпирани и луѓе со исклучителна толеранција и разбирање. Нивниот чин од пролетта 1992 година, кога без дозвола ги обиколија белградските улици со колегите од „Електрично оргасам“ и „Партибрејкерс“ во камион спротивставени на војната, која, по Хрватска, се загреваше и во Босна и Херцеговина, и денес се раскажува со голема доза на почит.
