Сосема слеп, сече дрва, бере малини и гради куќа: Овој човек ги уништува сите предрасуди
Пред 30 години боите и светлината пред неговите очи беа заменети со целосен мрак, но тоа не го спречи храбриот и вреден Ужичанец да го живее животот онака како што беше навикнат.
Драган Поповиќ Курузлија од село Пониковице е најдобар доказ дека предавањето никогаш не треба да биде опција и дека можеме колку сакаме. Неговите очи се црн стап, а прстите непогрешливо ракуваат со кружни пили, струја, режа, мотика и хармоника.
„Не ја ни забележав темнината што наеднаш ме навлезе, правам работи што луѓето со добар вид можеби не ги прават толку добро. Косам, копам, работам со кружна пила, изградив куќа, моите раце се мои видот Копам малина, ја врзувам, работам се со прсти и не ми треба светлина“, вели Драган за РИНА.
Со свои раце дизајнирал и изградил инкубатор во кој вади пилиња за своето домаќинство. Како што вели, ништо не му е тешко и денот му трае повеќе од 30 часа, бидејќи знае да ја дочека длабоката ноќ и утрото кога работи.
„Со прсти копам малини, земјата е мека, но ако наидам на цврсто, имам дрвен стап во џебот и со него ја копам земјата. Направив инкубатор за кокошки, го вадам за дома. , одгледуваме живина, имаме се, јас и мојата сопруга и среќни сме на ова парче рај што сами го изградивме“, додава тој.
Парцелата за куќата ја купил со помош на добри луѓе, кои не ги заборавиле сите негови добри дела и според него, таму го нашол својот рај на земјата. Единствената причина поради која плачат е поради неправдата што ни ја прават, а тој посочува дека солзите на целото човештво се исти. Неговата најважна поддршка е неговата сакана сопруга, која сепак е неговата вистинска муза и инспирација да биде уште подобар секој ден.
„Мојата Славица е мојата ластовичка, моите две очи, таа е незаменлива во секоја работа, секој чекор што го правам е половина нејзин. Кога патувам некаде на дело, со големо нетрпение чекам да се вратам дома. Кога ќе се свртиме кон Ужице, сè во трепкам затоа што знам дека ме чека, знам дека ме чека со истата љубов, јас сум среќен човек, тоа е всушност среќа“, тврди Драган.
Драган им порачува на сите кои се борат со хендикеп дека не смеат да се откажат, бидејќи среќата можеби е зад аголот, но ако не отидат на тоа место, никогаш нема да го најдат, а како поранешен воспитувач бара од родителите да дајте им на своите деца кои можеби имаат некаква попреченост да не им се закануваат, туку да ги подготват за живот без ограничувања и пречки.
